İran İslam Cumhuriyeti'nde yaşayanlarımız, tabi tutulduğumuz trajediyi hem de saçmalıkları kavradı. Hayatta kalmak için kendi sefaletimizle eğlenmek zorunda kaldık. Ayrıca içgüdüsel olarak poshlust-sadece başkalarında değil, kendimizde. Bu, sanat ve edebiyatın hayatlarımız için çok önemli hale gelmesinin bir nedeni oldu: onlar bir lüks değiller, bir zorunluluktu. Nabokov'un yakaladığı şey, totaliter bir toplumda yaşamın dokusuydu.
(Those of us living in the Islamic Republic of Iran grasped both the tragedy and absurdity of thecruelty to which we were subjected. We had to poke fun at our own misery in order to survive.We also instinctively recognized poshlust-not just in others, but in ourselves. This was one reasonthat art and literature became so essential to our lives: they were not a luxury but a necessity.What Nabokov captured was the texture of life in a totalitarian society, where you are completelyalone in an illusory world full of false promises, where you can no longer differentiate betweenyour savior and your executioner.)
İran'da insanlar, totaliter bir rejim altında günlük yaşamlarında eşsiz bir trajedi ve saçmalık karışımı yaşadılar. Acılarıyla başa çıkmak için, genellikle hayatta kalma aracı olarak kahkaha kullanarak mizaha başvurdular. Bu ortam, loshlust olarak adlandırılan kendi eksiklikleri konusunda derin bir öz farkındalığa izin verdi. Edebiyat ve sanatın sadece lüks olmadığı anlaşıldı; Onlar varlık ve gerçekliklerini anlamak için şartlardı.
Azar Nafisi'nin Nabokov'un çalışmaları üzerine yansımaları, böylesine baskıcı bir toplumda izole edici deneyimi vurgulamaktadır. Gerçek müttefikler ve zalimler arasında ayrım yapmanın neredeyse imkansız hale geldiği bir dünya sunar. Bu hayal kırıklığı duygusu, bireyler boş vaatler ve baskıcı koşullar arasında hayatlarında gezindikçe, kelimelerin gücü ve sanatsal ifade ile anlam ve netlik arayarak derinden yankılanıyor.