Bize yakın olanlar, öldüklerinde dünyamızı bölün. Sonunda, bir şekilde, yenik düştüğümüz, ve sonra hayali bir arkadaş {veya düşman} ya da gizli bir cariye gibi, sürekli olarak çağıran, bize kaybımızı hatırlatan ölülerin alanı var. Zihnin köşelerinde gizlenen, normal yaşam tarzımızı kesintiye uğratan, uykumuzu bozan, bize akut acı veya zevk, susturulmuş veya görmezden gelen bir şey hatırlatmak için uykumuzu bozan bir hayalet nedir? Sadece onların varlığını ya da bizim hakkımızda nasıl hissettiklerini değil, sonuçta kendimiz veya onlar hakkında hissetmemizi nasıl sağladıklarını özlüyoruz. {Prologue}

---

(Those who are close to us, when they die, divide our world. There is the world of the living, which we finally, in one way or another, succumb to, and then there is the domain of the dead that, like an imaginary friend {or foe} or a secret concubine, constantly beckons, reminding us of our loss. What is memory but a ghost that lurks at the corners of the mind, interrupting our normal course of life, disrupting our sleep in order to remind us of some acute pain or pleasure, something silenced or ignored? We miss not only their presence, or how they felt about us, but ultimately how they allowed us to feel about ourselves or them. {prologue})