Neden bir mesajla romanlarda, kötü adamlar o kadar azaltılmış ki, sanki alnında bir işaretle bize geliyorlar gibi: Dikkat, ben bir canavarım? Kuran, Şeytan'ın baştan çıkarıcı, sinsi bir gülümsemeye sahip bir cazip olduğunu belirtmiyor mu?
(Why is it that in novels with a message, the villains are so reduced that it is as if they come to us with a sign on their forehead saying: Beware, I am a monster? Doesn't the Koran state that Satan is a seducer, a tempter with an insidious smile?)
Ahlaki bir ders taşıyan romanlarda, antagonistler genellikle aşırı basit, neredeyse karikatürize görünüyorlar. Kötü adamlar kadar net bir şekilde tasvir ediliyorlar, sanki kötü niyetli niyetlerini duyuran bir etiket taşıyormuş gibi geliyor. Karmaşıklığın bu azalması, insan doğasının daha karanlık, daha nüanslı yönlerini baltalayarak kötülüğün keşfinde derinlik eksikliğine yol açar.
Azar Nafisi, Kur'an'ın Şeytan'ı tasvirini basit bir canavardan ziyade büyüleyici, aldatıcı bir figür olarak atıfta bulunarak literatürdeki kötülüğün tasvirine yansır. Bu içgörü, gerçek kötülüğün genellikle bir cephenin arkasına gizlendiğini ve bizi basit karakterizasyonlara güvenmek yerine, yanlış yapmanın daha sinsi, daha sinsi doğası ile yüzleşmeye zorladığını göstermektedir.