Yossarian, yoksulluğuna o kadar yoğun bir şekilde hareket etti ki, solgun, üzgün, hasta yüzünü yumruğuyla parçalamak ve onu varoluştan çıkarmak istedi, çünkü aynı gece saç kesimlerine ve ayakkabı ve çoraplara ihtiyaç duyan tüm soluk, üzgün, hasta çocukları akla getirdi.
(Yossarian was moved by such intense pity for his poverty that he wanted to smash his pale, sad, sickly face with his fist and knock him out of existence because he brought to mind all the pale, sad, sickly children in Italy that same night who needed haircuts and needed shoes and socks.)
"Catch-22" de Yossarian, fakir bir birey için derin bir üzüntü yaşar ve daha derin toplumsal sorunları sembolize eden bir yüze karşı şiddetli bir şekilde kaçmak için ezici bir dürtü hisseder. Bu yoğun duygu sadece kişisel hayal kırıklığını değil, özellikle İtalya'daki fakir çocukların acı çekmesi için toplu bir empati yansıtır.
Bu tepki, Yossarian'ın etrafındaki sert gerçekleri ve duygularını tanık olduğu adaletsizliklerle uzlaştırma mücadelesini akut farkındalığı sergiliyor. Böyle bir acının temsilini ortadan kaldırma arzusu, sistemik yoksulluk karşısında empati ve çaresizlik arasında karmaşık bir etkileşim olduğunu göstermektedir.