ნაგუიბ მაჰფუზის ნაშრომი "Qashtamar" განიხილავს ღრმა კავშირს მეხსიერებასა და არსებობას შორის. ციტატა ხაზს უსვამს იმას, რომ სიკვდილი არ არის მხოლოდ ფიზიკური დასასრული, არამედ იწყება მოგონებების ქრებოდა, რაც ხაზს უსვამს ჩვენს ცხოვრებაში გახსენების მნიშვნელობას. როგორც მოგონებები ქრებოდა, ასევე იმაში მდგომარეობს, თუ ვინ ვართ ჩვენ, მიგვითითებს იმაზე, რომ ჭეშმარიტი ზარალი იწვევს დავიწყებას, ვიდრე თავად სიკვდილს.

ეს პერსპექტივა აყენებს სიკვდილის ჩვეულებრივი გაგებას, მას პოზიციონირებს, როგორც თანდათანობითი პროცესი, რომელიც იწყება გონებით. მოსაზრება, რომ მეხსიერების სიკვდილი წარმოადგენს ზარალის ერთ -ერთ ყველაზე მკაცრ ფორმას, საუბრობს იმ აზრზე, რომ ჩვენი პირადობა, ურთიერთობები და გამოცდილება რთულადაა ნაქსოვი ჩვენს მოგონებებში. ამრიგად, მეხსიერების შენარჩუნება გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს ცხოვრების უწყვეტობასა და პირად მემკვიდრეობას.