ახლა, როდესაც მე აღარ შემეძლო მე ვფიქრობდი ჩემზე, როგორც მასწავლებელმა, მწერალმა, რომელსაც აღარ შემეძლო ეცვა ის, რაც მინდოდა, არც ქუჩაში ვსეირნობდი ჩემს პასაჟზე, ვყვიროდი, თუ მე ვაპირებდი ამის გაკეთებას ან მხარზე ხელი მივცე მამაკაც კოლეგას, ახლა რომ ეს ყველაფერი უკანონოდ გახდა, მე ვიგრძენი evanescent, ხელოვნური, წარმოსახვითი ხასიათი, რომელიც გამოწვეული იქნებოდა ნებისმიერი
(Now that I could no longer think of me as a teacher, a writer, whom I could no longer wear what I wanted, nor walk on the street at my passage, shout if I was going to do it or give a pat on the shoulder to a male colleague , now that all this had become illegal, I felt evanescent, artificial, an imaginary character resulting from the pencil of a designer that any rubber would have been enough to cancel)
"ლოლიტას თეირანში კითხვა", აზარ ნაფისი ასახავს იმ ღრმა პირად ცვლილებებს, რომელსაც იგი განიცდის შევიწროებულ გარემოში, რაც აჩენს მის პირადობას, როგორც მასწავლებელსა და მწერალს. იგი აღწერს დაკარგვის გრძნობას, სადაც მას აღარ შეუძლია გამოხატოს ინდივიდუალურობა, აცვიათ ის, რაც მას სურს, ან თავისუფლად ურთიერთქმედებს კოლეგებთან. საზოგადოებრივი ნორმების მიერ დაწესებული შეზღუდვები მას იგრძნობს ფანტომურად, მისი ავთენტური თვითმყოფადობისგან ჩამოყალიბებული და სხვისი წარმოსახვის უბრალო ფიგურამდე.
ეს გამოცდილება ხაზს უსვამს რეპრესიულ რეჟიმში თვითმყოფადობისათვის ბრძოლას, სადაც პიროვნული თავისუფლებები შემცირდება, რასაც იწვევს უხილავობის და უნებლიე გრძნობების გრძნობა. ნაფისის მოთხრობა იწვევს სიცოცხლის ხანგრძლივობის ძლიერ გრძნობას იმ ცხოვრებისთვის, სადაც ის შეიძლება იყოს საკუთარი თავი, რაც მიუთითებს საზოგადოებრივი შეზღუდვების ღრმა გავლენა ინდივიდუალურ იდენტურობასა და გამოხატვაზე. მისი მწუხარე მწერლობის საშუალებით იგი ასახავს პირადი და ინტელექტუალური თავისუფლების სისუსტეს ავტორიტეტული კონტროლის ფონზე.