მთელი ცხოვრება მე ვცხოვრობდი იმ ვარაუდით, რომ არ არსებობდა არსებობა მიღმა ... ხორცი, ცოცხალი ყოფნის მომენტი ... მაშინ არაფერი. ცრურწმენაში ვეძებდი ... მაგრამ არაფერი იყო. შემდეგ გავიგე საკუთარი ცხოვრების ხმა, რომელიც დამტოვებდა. ასე იყო ... ტენდერი. ვნანობ, რომ ამას ყურადღება არ მიაქციე. შემდეგ მჯეროდა იმ სიბრძნის შესახებ, რაც სხვა კაცებმა იპოვნეს ჩემს წინაშე ... დავინახე, რომ ეს
(All my life I had lived on the presumption that there was no existence beyond... flesh, the moment of being alive... then nothing. I had searched in superstition... But there was nothing. Then I heard the sound of my own life leaving me. It was so... tender. I regretted that I had paid it no attention. Then I believed in the wisdom of what other men had found before me... I saw that those simple things might be true... I never wanted to believe in them because it was better to fight my own battle. You can believe in something without compromising the burden of your own existence.)
მთხრობელი ასახავს ფიზიკურ ცხოვრებას მიღმა ყოფნის ეჭვებზე დახარჯულ ცხოვრებას, თავდაპირველად იმის განცდა, რომ სიკვდილის შემდეგ არაფერი ყოფილა. მნიშვნელობის ამ ძიებამ გამოიწვია ცრურწმენაზე დამოკიდებულება, საბოლოოდ ცარიელი აღმოჩნდა. ამასთან, როგორც მთხრობელი განიცდის სიცოცხლის ნაზი გამგზავრებას, ხდება ცვლა, რაც იწვევს რწმენის გადახედვას და სხვისი შეხედულების სიმარტივესში ნაპოვნი სიბრძნის აღიარებას.
ამ რეალიზაციამ სინანულის გრძნობა გამოიწვია ამ ჭეშმარიტების უგულებელყოფის გამო, პირადი ბრძოლების სასარგებლოდ. მთხრობელი აღიარებს, რომ რწმენის მიღწევა არ ამცირებს ადამიანის ინდივიდუალურ მოგზაურობას და აღიარებს, რომ სხვისი სიბრძნის გააზრება შეიძლება თანაარსებობდეს პირად არსებობასთან, საკუთარი ბრძოლების შეწირვის გარეშე.