მთხრობელი ასახავს ფიზიკურ ცხოვრებას მიღმა ყოფნის ეჭვებზე დახარჯულ ცხოვრებას, თავდაპირველად იმის განცდა, რომ სიკვდილის შემდეგ არაფერი ყოფილა. მნიშვნელობის ამ ძიებამ გამოიწვია ცრურწმენაზე დამოკიდებულება, საბოლოოდ ცარიელი აღმოჩნდა. ამასთან, როგორც მთხრობელი განიცდის სიცოცხლის ნაზი გამგზავრებას, ხდება ცვლა, რაც იწვევს რწმენის გადახედვას და სხვისი შეხედულების სიმარტივესში ნაპოვნი სიბრძნის აღიარებას.
ამ რეალიზაციამ სინანულის გრძნობა გამოიწვია ამ ჭეშმარიტების უგულებელყოფის გამო, პირადი ბრძოლების სასარგებლოდ. მთხრობელი აღიარებს, რომ რწმენის მიღწევა არ ამცირებს ადამიანის ინდივიდუალურ მოგზაურობას და აღიარებს, რომ სხვისი სიბრძნის გააზრება შეიძლება თანაარსებობდეს პირად არსებობასთან, საკუთარი ბრძოლების შეწირვის გარეშე.