ამერიკელები, რომ სძულდნენ, უბრალოდ იხდიდნენ ნორმალურ ჯარიმას ხალხისთვის, და რომ ისინი სულელები იყვნენ, რომ ფიქრობდნენ, რომ რატომღაც უნდა განთავისუფლებულიყვნენ ამ ჯარიმისაგან.
(Americans, in being hated, were simply paying the normal penalty for being people, and that they were foolish to think they should somehow be exempted from that penalty.)
კურტ ვონეგუტი უმცროსი თავის წიგნში "კატის აკვანი" იკვლევს მოსაზრებას, რომ ამერიკელები, სიძულვილის წინაშე, განიცდიან საერთო შედეგს გლობალური საზოგადოების ნაწილში. იგი ვარაუდობს, რომ ყველა საზოგადოება შეხვდება ნეგატივს და კრიტიკას და ამერიკელებისთვის გულუბრყვილოა იმის მჯერა, რომ ისინი იმუნიტეტი არიან ამ ბუნებრივი ადამიანის რეაგირების მიმართ. ვონეგუტის პერსპექტივა ხაზს უსვამს იმას, რომ სიძულვილი არ არის უნიკალური ამერიკისთვის, არამედ უნივერსალური ფენომენი, რომელიც ასახავს ადამიანის ურთიერთქმედებების სირთულეებს.
ეს თვალსაზრისი ხაზს უსვამს ხალხის ურთიერთკავშირს მთელს მსოფლიოში და შეახსენებს მკითხველს, რომ არცერთი ერი არ არის საყვედური. იმის აღიარებით, რომ სიძულვილი არის ტიპიური პასუხი ინდივიდებისა და ერების მიმართ, ვონეგუტი ხელს უწყობს გლობალური დინამიკის უფრო ღრმა გაგებას. საბოლოო ჯამში, იგი მხარს უჭერს თავმდაბლობას, ვარაუდობს, რომ ამ რეალობის მიღებამ შეიძლება გამოიწვიოს სხვებთან უფრო მნიშვნელოვანი მონაწილეობა, ვიდრე ექსკლუზივიზმის თავდაცვითი პოზა.