რაც შეეხება ჩვენ, ჩვენ ვიქცევით ირმის ნახირს. როდესაც ისინი გაქცეულიყვნენ ჰანტსმანის ბუმბულიდან შეშფოთებით, რომელი გზით იქცევიან? უსაფრთხოების რა თავშესაფარს ქმნიან ისინი? რატომ, ისინი ჩქარობენ ბადეებს! და ამრიგად, ისინი დაიღუპებიან იმით, თუ რას უნდა ეშინოდეთ ამის შიში, სადაც საფრთხე არ არსებობს. . . . არ უნდა შეგეშინდეთ სიკვდილი ან ტკივილი, არამედ სიკვდილის ან ტკივილის შიში.
(As for us, we behave like a herd of deer. When they flee from the huntsman's feathers in affright, which way do they turn? What haven of safety do they make for? Why, they rush upon the nets! And thus they perish by confounding what they should fear with that wherein no danger lies. . . . Not death or pain is to be feared, but the fear of death or pain. Well said the poet therefore:- Death has no terror; only a Death of shame!)
ამ პასაჟში, Epictetus იყენებს ირმის ნახირის მეტაფორას, რათა ასახავდეს, თუ როგორ რეაგირებენ ადამიანები ხშირად შიშზე. ისევე, როგორც ირმები ბრმად და შეცდომით იკავებენ საფრთხეს, ვიდრე უსაფრთხოებას ეძებენ, პირებმა შეიძლება პანიკა და ცუდი არჩევანი გააკეთონ შიშის გავლენის ქვეშ. მათ შეიძლება გაუგებრობდნენ ის, რაც მათ ნამდვილად საფრთხეს უქმნის მათ, რაც მათ დაცემამდე მიჰყავს. Epictetus ვარაუდობს, რომ იმის ნაცვლად
epictetus ხაზს უსვამს პერსპექტივის მნიშვნელობას შიშზე, ამტკიცებს, რომ თავად სიკვდილს არ უნდა ეშინოდეს, არამედ სირცხვილი, რომელიც უკავშირდება მას ცუდად. ეს პერსპექტივა ინდივიდებს მოუწოდებს დაპირისპირდნენ თავიანთ შიშებს და არ დაუშვან ტკივილის ან წარუმატებლობის მოლოდინი კარნახით მათი ქმედებებით. იმის აღიარებით, რომ ამ გამოცდილების შიში ხშირად უფრო და უფრო საზიანოა, ვიდრე თავად გამოცდილებამ, შეგიძლიათ იპოვოთ თავისუფლებისა და გაძლიერების გრძნობა, რომ იცხოვროთ შიშის პარალიზების გარეშე.