Epictetus– სთვის, ყველა გარე მოვლენა განისაზღვრება ბედით და, შესაბამისად, ჩვენს კონტროლს სცილდება, მაგრამ ჩვენ შეგვიძლია მივიღოთ ის, რაც მშვიდად და უკმაყოფილოდ ხდება. ამასთან, ინდივიდები პასუხისმგებელნი არიან საკუთარ ქმედებებზე, რომლებსაც შეუძლიათ შეამოწმონ და გააკონტროლონ მკაცრი თვითდისციპლინის მეშვეობით. ტანჯვა წარმოიქმნება იმის გამო, რომ აკონტროლოს ის, რაც უკონტროლოა, ან
(To Epictetus, all external events are determined by fate, and are thus beyond our control, but we can accept whatever happens calmly and dispassionately. Individuals, however, are responsible for their own actions which they can examine and control through rigorous self-discipline. Suffering arises from trying to control what is uncontrollable, or from neglecting what is within our power. As part of the universal city that is the universe, human beings have a duty of care to all fellow humans. The person who followed these precepts would achieve happiness.)
epictetus გვასწავლის, რომ მიუხედავად იმისა, რომ გარე მოვლენები წინასწარ განსაზღვრულია ბედით და ჩვენი გავლენის მიღმა, ჩვენ შეგვიძლია ავირჩიოთ როგორ ვუპასუხოთ მათ. იგი ხაზს უსვამს ცხოვრებისეული მოვლენებისადმი მშვიდი და დამამცირებელი დამოკიდებულების შენარჩუნების მნიშვნელობას. ამის საპირისპიროდ, ინდივიდები პასუხისმგებლობას იკავებენ საკუთარ ქმედებებზე, რომელთა დარეგულირებაც შეუძლიათ თვითდისციპლინისა და ინტროსპექციის გზით. ეს გაგება ხელს უწყობს ტანჯვის შემსუბუქებას, რადგან ეს გამომდინარეობს უკონტროლო კონტროლის კონტროლის მცდელობიდან ან იმის უგულებელყოფა, რაც ჩვენ შეგვიძლია რეალურად შევცვალოთ.
ის ასევე მხარს უჭერს თანამემამულე ადამიანების მიმართ მოვალეობის შესრულებას, როგორც ურთიერთდაკავშირებული სამყაროს ნაწილი. მიღებისა და თვითკონტროლის ამ პრინციპების დაცვით, ინდივიდებს შეუძლიათ იმუშაონ ჭეშმარიტი ბედნიერების მისაღწევად. საბოლოო ჯამში, Epictetus შთააგონებს მკითხველს, რომ ფოკუსირება მოახდინონ თავიანთ შინაგან ცხოვრებაზე, ხოლო დადებითად შეუწყონ ხელი კოლექტიურ ადამიანურ გამოცდილებას.