epictetus გვასწავლის, რომ მიუხედავად იმისა, რომ გარე მოვლენები წინასწარ განსაზღვრულია ბედით და ჩვენი გავლენის მიღმა, ჩვენ შეგვიძლია ავირჩიოთ როგორ ვუპასუხოთ მათ. იგი ხაზს უსვამს ცხოვრებისეული მოვლენებისადმი მშვიდი და დამამცირებელი დამოკიდებულების შენარჩუნების მნიშვნელობას. ამის საპირისპიროდ, ინდივიდები პასუხისმგებლობას იკავებენ საკუთარ ქმედებებზე, რომელთა დარეგულირებაც შეუძლიათ თვითდისციპლინისა და ინტროსპექციის გზით. ეს გაგება ხელს უწყობს ტანჯვის შემსუბუქებას, რადგან ეს გამომდინარეობს უკონტროლო კონტროლის კონტროლის მცდელობიდან ან იმის უგულებელყოფა, რაც ჩვენ შეგვიძლია რეალურად შევცვალოთ.
ის ასევე მხარს უჭერს თანამემამულე ადამიანების მიმართ მოვალეობის შესრულებას, როგორც ურთიერთდაკავშირებული სამყაროს ნაწილი. მიღებისა და თვითკონტროლის ამ პრინციპების დაცვით, ინდივიდებს შეუძლიათ იმუშაონ ჭეშმარიტი ბედნიერების მისაღწევად. საბოლოო ჯამში, Epictetus შთააგონებს მკითხველს, რომ ფოკუსირება მოახდინონ თავიანთ შინაგან ცხოვრებაზე, ხოლო დადებითად შეუწყონ ხელი კოლექტიურ ადამიანურ გამოცდილებას.