მაგრამ ბავშვებივით მაინც არ უნდა მოიქცნენ? ისინი არ არიან ნორმალური. ისინი მოქმედებენ ისე, როგორც ისტორია. ნაპოლეონი და ველინგტონი. კეისარი და ბრუტუსი.
(But shouldn't they still act like children? They aren't normal. They act like--history. Napoleon and Wellington. Caesar and Brutus.)
ორსონ სკოტ კარდის "ენდერის თამაშში" პერსონაჟები ებრძვიან თავიანთი როლების მძიმე ტვირთს და ისტორიის სიმძიმეს. ნარატივი ეხება დაძაბულობას ბავშვობის უდანაშაულობასა და ახალგაზრდა ლიდერებზე დაკისრებულ პასუხისმგებლობებს შორის. ეს კონფლიქტი აჩენს კითხვას, უნდა შეინარჩუნონ თუ არა მათ ბავშვური თვისებები, მიუხედავად იმისა, რომ ისინი განიხილებიან ისტორიულ ფიგურებად. დიალოგი ასახავს იმ აზრს, რომ ეს ბავშვები არ არიან მხოლოდ ინდივიდები, არამედ წარმოადგენენ უფრო დიდ ისტორიულ ნარატივებს, რომლებიც იწვევენ წარსულ ლიდერებს, როგორიცაა ნაპოლეონი და კეისარი. მათ უნდა აჩვენონ თავიანთი იდენტობა, როგორც ახალგაზრდობა და მთავარი ფიგურები უფრო დიდ სქემაში, რაც ართულებს მათ განვითარებას და მათი ქმედებების გაგებას ომისა და ლიდერობის კონტექსტში.
