მთხრობელი მიუთითებს, რომ დროის გაზომვით, ჩვენ არსებითად განვთავისუფლდებით იმ მომენტში ცხოვრებისგან. იმის ნაცვლად, რომ ჩვენი გამოცდილებით დაგვიმსახუროთ, ჩვენ ვიმსჯელებთ თვალყურის დევნის დროს, რაც საბოლოოდ არღვევს თავად ცხოვრების სიმდიდრეს. ეს ინსაითი მოითხოვს გადახედვას, თუ როგორ ურთიერთქმედებთ დროთან და ჩვენს პრიორიტეტებთან, შესრულებისკენ სწრაფვაში.