ქარხნის მეურნეობა წარმოადგენს არა მხოლოდ ცხოველების მკვლელობის მოქმედებას, არამედ მათ ინდივიდუალურობასა და ბუნებრივ მოთხოვნებს. ამ სისტემაში ცხოველებს თავიანთი თანდაყოლილი ღირებულება აქვთ, როგორც სენტიმენტალური არსებები, რომლებიც მცირდება უბრალო საქონელში. ეს პერსპექტივა ცხადყოფს მნიშვნელოვან მორალურ წარუმატებლობას იმაში, თუ როგორ ვმკურნალობთ არსებებს, რომლებიც იზიარებენ ჩვენს პლანეტას, ხაზს უსვამენ ფართო ეთიკურ კრიზისს ჩვენს სასოფლო -სამეურნეო პრაქტიკაში.

მეთიუ სკული ირწმუნება, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ქარხნის მეურნეობა შეიძლება არ იყოს ყველაზე მძიმე დანაშაული, ის გამოირჩევა, როგორც ყველაზე მძიმე უსამართლობა, რომელსაც ჩვენ ცხოველებს ვაყენებთ. ამ მკურნალობის შედეგები ვრცელდება უბრალო ფიზიკურ ზიანს; ეს აყენებს ჩვენს პასუხისმგებლობებს სხვა არსებების მიმართ და მათი კანონიერი არსებობის მიმართ. სკულის ნამუშევარი მოითხოვს ცხოველებთან ურთიერთობის გადახედვას და თანაგრძნობას და წყალობას ითხოვს, თუ როგორ ვთანამშრომლობთ მათთან.