თავისუფალი ადამიანის დიალოგი, მოხეტიალე იქ, სადაც გონების სისწრაფე საშუალებას იძლევა, განათლების გულშია. თუ მასწავლებლებს არ აქვთ დრო, სტიმული ან ჭკუა ამის წარმოებისთვის; თუ სტუდენტები ძალიან დემორალიზებულები, შეწუხებულნი არიან ან განადგურებულნი არიან იმისთვის, რომ ყურადღება მიაქციონ მათ მასწავლებლებს, მაშინ ეს არის საგანმანათლებლო პრობლემა, რომელიც უნდა მოგვარდეს. . .
(Free human dialogue, wandering wherever the agility of the mind allows, lies at the heart of education. If teachers do not have the time, the incentive, or the wit to produce that; if students are too demoralized, bored, or distracted to muster the attention their teachers need of them, then THAT is the educational problem which has to be solved. . . That problem . . . is metaphysical in nature, not technical)
ნილ პოსტმანი, "განათლების დასასრული: სკოლის მნიშვნელობის განსაზღვრა", ხაზს უსვამს იმას, რომ ნამდვილი სწავლა ავითარებს თავისუფალ და დინამიურ საუბრებს, რომლებიც გონების სისწრაფეს იწვევს. იგი ამტკიცებს, რომ თუ პედაგოგებს არ გააჩნიათ აუცილებელი დრო, მოტივაცია ან შემოქმედება, რომ ხელი შეუწყონ ამგვარი დიალოგის განვითარებას, და თუ სტუდენტებს გადაჭარბებული აქვთ განადგურება ან უკმაყოფილება, მაშინ ჩვენ მნიშვნელოვანი საგანმანათლებლო გამოწვევის წინაშე ვხვდებით. ეს საკითხი, პოსტმანის თქმით, გადალახავს ტექნიკურ კორექტირებას და უფრო ღრმა ფილოსოფიურ შეშფოთებას განიხილავს.
განათლების არსი კომპრომეტირდება, როდესაც როგორც მასწავლებლები, ასევე სტუდენტები არ არიან ჩართული მნიშვნელოვანი დისკურსით. ფოსტალიონი ვარაუდობს, რომ აქცენტი უნდა გადავიდეს მხოლოდ ტექნიკური გაუმჯობესებიდან, ამ ფუძემდებლური მეტაფიზიკური საკითხების გადასაჭრელად. უფრო მდიდარი საგანმანათლებლო გამოცდილების შესაქმნელად, როგორც პედაგოგები, ასევე მოსწავლეები უნდა იყვნენ შთაგონებული და მზად იყვნენ აქტიურად მიიღონ მონაწილეობა სასწავლო პროცესში.