"ჰამლეტ" არის კოლოსალური ნამუშევარი, რომელიც აჭარბებს ბევრ სხვა პიესას, მათ შორის "ჰამილტონი". მიუხედავად მათი განსხვავებებისა სტილში და ERA– ში, ორივე ნაწილი იზიარებს დამაინტრიგებელ მსგავსებას: ისინი ტოვებენ აუდიტორიას, რომლებიც ფიქრობენ სიუჟეტის გადამწყვეტ ელემენტებს. შექსპირი შეგნებულად ქმნის ორაზროვნებას ჰამლეტის სიგიჟის გარშემო, რის გამოც მაყურებელს აიძულა ჩაერთონ პიესის უფრო ღრმა მნიშვნელობებითა და გადაუჭრელი კითხვებით.
ეს გაურკვევლობა მნიშვნელოვანი მიზეზია "ჰამლეტის" მუდმივი მიმართვისთვის. მისი პერსონაჟების სირთულე და უშუალო პასუხების არარსებობა იწვევს აუდიტორიას, რომ შეიტანოს თხრობა, რაც მას ინტელექტუალურ თავსატეხად აქცევს. ეს მიმზიდველი ორაზროვნება ასახავს "ჰამილტონში" ნაპოვნი დამაფიქრებელი მხატვრულობას, რომელშიც ნაჩვენებია, თუ როგორ მუშაობს ორივე აუდიტორიას, რომ შეისწავლონ თავიანთი თემები ზედაპირული დონის ინტერპრეტაციის მიღმა.