ჰამლეტ 'ჯუჯა' ჰამილტონი ' - ეს ჯუჯა თითქმის ყველაფერია - მაგრამ მათ შორის არსებობს აშკარა მსგავსება. შექსპირის ყველაზე გრძელი პიესა თავის აუდიტორიას სიბნელეში ტოვებს რამდენიმე ძირითადი და ერთი შეხედვით გადამწყვეტი ფაქტების შესახებ. ისე არ არის, თითქოს ბარდმა დაავიწყდა, ყველა ამ სიტყვის განმავლობაში, რომ გვითხრათ, იყო თუ არა ჰამლეტი გიჟური, ან მხოლოდ პრეტენზია: მას სურდა, რომ
(Hamlet' dwarfs 'Hamilton' - it dwarfs pretty much everything - but there's a revealing similarity between them. Shakespeare's longest play leaves its audience in the dark about some basic and seemingly crucial facts. It's not as if the Bard forgot, in the course of all those words, to tell us whether Hamlet was crazy or only pretending: He wanted us to wonder. He forces us to work on a puzzle that has no definite answer. And this mysteriousness is one reason why we find the play irresistible)
"ჰამლეტ" არის კოლოსალური ნამუშევარი, რომელიც აჭარბებს ბევრ სხვა პიესას, მათ შორის "ჰამილტონი". მიუხედავად მათი განსხვავებებისა სტილში და ERA– ში, ორივე ნაწილი იზიარებს დამაინტრიგებელ მსგავსებას: ისინი ტოვებენ აუდიტორიას, რომლებიც ფიქრობენ სიუჟეტის გადამწყვეტ ელემენტებს. შექსპირი შეგნებულად ქმნის ორაზროვნებას ჰამლეტის სიგიჟის გარშემო, რის გამოც მაყურებელს აიძულა ჩაერთონ პიესის უფრო ღრმა მნიშვნელობებითა და გადაუჭრელი კითხვებით.
ეს გაურკვევლობა მნიშვნელოვანი მიზეზია "ჰამლეტის" მუდმივი მიმართვისთვის. მისი პერსონაჟების სირთულე და უშუალო პასუხების არარსებობა იწვევს აუდიტორიას, რომ შეიტანოს თხრობა, რაც მას ინტელექტუალურ თავსატეხად აქცევს. ეს მიმზიდველი ორაზროვნება ასახავს "ჰამილტონში" ნაპოვნი დამაფიქრებელი მხატვრულობას, რომელშიც ნაჩვენებია, თუ როგორ მუშაობს ორივე აუდიტორიას, რომ შეისწავლონ თავიანთი თემები ზედაპირული დონის ინტერპრეტაციის მიღმა.