ბედნიერების ძებნა ყველა ადამიანში, ყველა ასაკისა და გარემოებაშია ჩასმული. მე მჯერა, რომ ჩვენი ედემის საცხოვრებელი წინაპრებისგან მემკვიდრეობით მივიღეთ მათი წინასწარი შემოდგომის ბედნიერების გრძნობა. ჩვენი გული უარს ამბობს ცოდვის, ტანჯვის, მოწყენილობისა და მიზანმიმართულობის მოგვარებაზე-ჩვენ დიდხანს ვატარებთ უკეთესს. ჩვენ მხოლოდ ბუნებრივი შერჩევის და ყველაზე ძლიერი
(Happiness-seeking is built into every person, of every age and circumstance. I believe we inherited from our Eden-dwelling ancestors a sense of their pre-Fall happiness. Our hearts refuse to settle for sin, suffering, boredom, and purposelessness-we long for something better. Were we merely the product of natural selection and survival of the fittest, we'd have no grounds for believing any ancient happiness existed. But we are all nostalgic for an Eden we've only seen fleeting hints of. Unfortunately)
ბედნიერება ადამიანის ბუნების შინაგანი ნაწილია, რაც აშკარაა ყველა ასაკისა და სიტუაციის ინდივიდებში. ავტორი ვარაუდობს, რომ ჩვენი ბედნიერების სურვილები არის ჩვენი წინაპრების მემკვიდრეობა, რომლებმაც ედემის ნეტარება განიცადეს დაცემამდე. ეს ღრმა სურვილს მიგვიყვანს უარი თქვას ცოდვის, ტანჯვით, ერთფეროვნებითა და მიზნის ნაკლებობით სავსე ცხოვრებით, რადგან ჩვენ თანდაყოლილი ვეძებთ რაღაც უფრო სრულყოფილებას. თუ ადამიანის არსებობა მხოლოდ ბუნებრივი შერჩევით იყო ჩამოყალიბებული, არ იქნებოდა მიზეზი, რომ ისარგებლოს უძველესი ბედნიერების მდგომარეობისთვის, რომელიც ჩვენ არასოდეს ვიცოდით სრულად.
ამის ნაცვლად, ჩვენ აღმოვჩნდებით, რომ ედემის იდეალიზებული ვერსიით ვხვდებით, მაშინაც კი, თუ ჩვენ მხოლოდ ჩვენს ცხოვრებაში ვიპყრობთ მას. ეს ნოსტალგია გვაიძულებს უკეთესი არსებობის იმედისკენ და ასახავს ბედნიერების კოლექტიურ მეხსიერებას, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ჩვენი სიხარულისკენ სწრაფვა ადამიანის ყოფნის ფუნდამენტური ასპექტია. ბედნიერებისკენ სწრაფვა არ არის მხოლოდ პირადი მოგზაურობა, არამედ ჩვენი საერთო მემკვიდრეობის განუყოფელი ნაწილი.