ბედნიერება ადამიანის ბუნების შინაგანი ნაწილია, რაც აშკარაა ყველა ასაკისა და სიტუაციის ინდივიდებში. ავტორი ვარაუდობს, რომ ჩვენი ბედნიერების სურვილები არის ჩვენი წინაპრების მემკვიდრეობა, რომლებმაც ედემის ნეტარება განიცადეს დაცემამდე. ეს ღრმა სურვილს მიგვიყვანს უარი თქვას ცოდვის, ტანჯვით, ერთფეროვნებითა და მიზნის ნაკლებობით სავსე ცხოვრებით, რადგან ჩვენ თანდაყოლილი ვეძებთ რაღაც უფრო სრულყოფილებას. თუ ადამიანის არსებობა მხოლოდ ბუნებრივი შერჩევით იყო ჩამოყალიბებული, არ იქნებოდა მიზეზი, რომ ისარგებლოს უძველესი ბედნიერების მდგომარეობისთვის, რომელიც ჩვენ არასოდეს ვიცოდით სრულად.
ამის ნაცვლად, ჩვენ აღმოვჩნდებით, რომ ედემის იდეალიზებული ვერსიით ვხვდებით, მაშინაც კი, თუ ჩვენ მხოლოდ ჩვენს ცხოვრებაში ვიპყრობთ მას. ეს ნოსტალგია გვაიძულებს უკეთესი არსებობის იმედისკენ და ასახავს ბედნიერების კოლექტიურ მეხსიერებას, რაც იმაზე მიგვითითებს, რომ ჩვენი სიხარულისკენ სწრაფვა ადამიანის ყოფნის ფუნდამენტური ასპექტია. ბედნიერებისკენ სწრაფვა არ არის მხოლოდ პირადი მოგზაურობა, არამედ ჩვენი საერთო მემკვიდრეობის განუყოფელი ნაწილი.