ციტატა ხაზს უსვამს ათეისტის პარადოქსს, რომელიც ცხოვრებით სარგებლობს, ხოლო ერთდროულად უარყოფს ღმერთის არსებობას. ეს მიუთითებს იმაზე, რომ თუნდაც მათი მწერლობისა და ღვთის წინააღმდეგ დასაბუთების დროს, ათეისტები უნებურად ეყრდნობიან იმ შესაძლებლობებსა და გამოცდილებას, რომელიც ღვთისგან წარმოიშვა, როგორც სამყაროს შემქმნელი. ეს სიამოვნება ერწყმის ღვთის არსს, რაც ასახავს უფრო ღრმა კავშირს ღვთიური, მაშინაც კი, როდესაც მას უარყოფს მას.
რენდი ალკორნი, თავის წიგნში "ღმერთის დაპირება ბედნიერების შესახებ", ძლიერ არგუმენტს ქმნის ადამიანის გამოცდილებასა და ღვთიურობას შორის შინაგანი კავშირის შესახებ. იგი ვარაუდობს, რომ რაციონალობა და სილამაზე, რომელსაც ათეისტები აფასებენ ცხოვრებაში, საბოლოოდ უფრო მაღალი წყაროდან გამომდინარეობს, ხაზს უსვამს იმას, რომ ძალიან ფაკულტეტები, რომელსაც ისინი იყენებენ ღვთის წინააღმდეგ დასაყენებლად, ღვთის საჩუქარია. ამრიგად, ღმერთის უარყოფის მოქმედება არ გამორიცხავს მათ ცხოვრებაში არსებულ ღვთიურ გავლენას.