როდესაც ათეისტი სარგებლობს მზიანი შემოდგომის დღის მაგარი ნიავი, რადგან ის წერს თავის ტრაქტატს, ამბობს, რომ ღმერთი არ არსებობს, მისი სიამოვნების საბოლოო წყარო ღმერთს რჩება. ღმერთი არის თავად სამყაროს ავტორი-მათ შორის რაციონალური აზროვნების უფლებამოსილებებში, რომელსაც ათეისტი ბოროტად იყენებს ღვთის წინააღმდეგ კამათს. დავით
(When an atheist enjoys the cool breeze of a sunny autumn day as he writes his treatise saying God doesn't exist, the ultimate source of his pleasure remains God. God is the author of the universe itself-including the powers of rational thought the atheist misuses to argue against God. David)
ციტატა ხაზს უსვამს ათეისტის პარადოქსს, რომელიც ცხოვრებით სარგებლობს, ხოლო ერთდროულად უარყოფს ღმერთის არსებობას. ეს მიუთითებს იმაზე, რომ თუნდაც მათი მწერლობისა და ღვთის წინააღმდეგ დასაბუთების დროს, ათეისტები უნებურად ეყრდნობიან იმ შესაძლებლობებსა და გამოცდილებას, რომელიც ღვთისგან წარმოიშვა, როგორც სამყაროს შემქმნელი. ეს სიამოვნება ერწყმის ღვთის არსს, რაც ასახავს უფრო ღრმა კავშირს ღვთიური, მაშინაც კი, როდესაც მას უარყოფს მას.
რენდი ალკორნი, თავის წიგნში "ღმერთის დაპირება ბედნიერების შესახებ", ძლიერ არგუმენტს ქმნის ადამიანის გამოცდილებასა და ღვთიურობას შორის შინაგანი კავშირის შესახებ. იგი ვარაუდობს, რომ რაციონალობა და სილამაზე, რომელსაც ათეისტები აფასებენ ცხოვრებაში, საბოლოოდ უფრო მაღალი წყაროდან გამომდინარეობს, ხაზს უსვამს იმას, რომ ძალიან ფაკულტეტები, რომელსაც ისინი იყენებენ ღვთის წინააღმდეგ დასაყენებლად, ღვთის საჩუქარია. ამრიგად, ღმერთის უარყოფის მოქმედება არ გამორიცხავს მათ ცხოვრებაში არსებულ ღვთიურ გავლენას.