მან ვერ იგრძნო აგონია. მან ვერ იგრძნო მწუხარება. მისმა ცნობიერებამ იგრძნო მოწევა, გონივრული, არაფრის უნარი, სიმშვიდის გარდა
(He could not feel agony. He could not feel sadness. His consciousness felt smoky, wisplike, incapable of anything but calm)
პერსონაჟი განიცდის ღრმა განშორებას მისი ემოციებისგან, ვერ იგრძნოს ტკივილი ან მწუხარება. ეს მდგომარეობა იწვევს სიმშვიდის სურეალურ გრძნობას, სადაც მისი ცნობიერება ჰგავს შებოლილ, არამატერიალურ ყოფნას, ყოველგვარი გრძნობებისადმი მიერთების გარეშე. ეს რაზმი ხაზს უსვამს მისი არსებობისა და შინაგანი არეულობის უფრო ღრმა გამოკვლევას, რაც გულისხმობს მის კაცობრიობასთან დაკავშირების ბრძოლას.
"ხუთ ადამიანში, რომელსაც ზეცაში ხვდებით", ეს ემოციური დაბუჟება პერსონაჟის მოგზაურობისთვის მნიშვნელოვან წერტილს წარმოადგენს. ის ბადებს კითხვებს ტანჯვის ბუნებისა და ემოციური გამოცდილების მნიშვნელობის შესახებ. როდესაც ის ამ სიმშვიდეს იკავებს, თხრობა იწვევს მკითხველს, რომ აისახოს საკუთარი გამოცდილება ტკივილით და ადამიანის მდგომარეობით, ხაზს უსვამს ემოციურ კავშირს ცხოვრების მიზნის გაგებაში.