ის, ვინც ახორციელებს სიბრძნეს, ახორციელებს ცოდნას, რაც ღმერთს ეხება.
(He who exercises wisdom, exercises the knowledge which is about God.)
epictetus, თავის ნამუშევრებში "Enchiridion და შერჩევა დისკურსებისგან", ხაზს უსვამს სიბრძნის მნიშვნელობას, როგორც ღმერთის გაგების მთავარ ასპექტს. იგი ამტკიცებს, რომ ჭეშმარიტი სიბრძნე არ არის მხოლოდ პრაქტიკული ცოდნა, არამედ ღვთიური პრინციპებისა და ჭეშმარიტების უფრო ღრმა გაგება. ეს პერსპექტივა მიგვითითებს იმაზე, რომ ბრძენი უნდა იყოს, უნდა ჩაერთოს და აისახოს სულიერ და მორალურ ცოდნაზე, რომელიც გვაერთიანებს უფრო მაღალ რეალობასთან.
ციტატა ასახავს იმ აზრს, რომ სიბრძნის განხორციელება გულისხმობს არა მხოლოდ ინტელექტუალურ ზრდას, არამედ ღვთიური ურთიერთობას. Epictetus გულისხმობს, რომ ჩვენი გაგება ღმერთისა და ჩვენი ეთიკური ქცევის გადახლართული; ამრიგად, ისინი, ვინც გონივრულად იცხოვრებენ, უნდა მიიღონ ეს კავშირი თავიანთი სულიერი მოგზაურობის გასაუმჯობესებლად. ეს მიდგომა ხელს უწყობს ინდივიდებს, რომ მოიძიონ უფრო მეტი შეხედულებისამებრ და შეესაბამებოდეს ღვთიური სიბრძნით მათ ცხოვრებაში.