განმეორებადი ფანტაზია მაქვს, რომ კიდევ ერთი სტატია დაემატა უფლებების კანონპროექტს: წარმოსახვის თავისუფლების უფლება. მე მჯერა, რომ ნამდვილი დემოკრატია არ შეიძლება არსებობდეს წარმოსახვის თავისუფლების გარეშე და წარმოსახვითი ნაწარმოებების გამოყენების უფლება ყოველგვარი შეზღუდვების გარეშე. მთელი ცხოვრება რომ ჰქონდეს, უნდა ჰქონდეს შესაძლებლობა, რომ საჯაროდ ჩამოყალიბდეს
(I have a recurring fantasy that one more article has been added to the Bill of Rights: the right to free access to imagination. I have come to believe that genuine democracy cannot exist without the freedom to imagine and the right to use imaginative works without any restrictions. To have a whole life, one must have the possibility of publicly shaping and expressing private worlds, dreams, thoughts and desires, of constantly having access to a dialogue between the public and private worlds. How else do we know that we have existed, felt, desired, hated, feared?)
თავის ნაშრომში "კითხულობს ლოლიტას თეირანში", აზარ ნაფისი გამოხატავს მოსაზრებას, რომ ჭეშმარიტი დემოკრატია ეყრდნობა წარმოსახვის თავისუფლებას. იგი ხაზს უსვამს, რომ წარმოსახვითი ნაწარმოებების წვდომის და გაზიარების უნარი აუცილებელია ინდივიდებისთვის, რომ სრულად განიცადონ ცხოვრება. ეს თავისუფლება საშუალებას იძლევა პირადი აზრებისა და ოცნებების გამოხატვა, შექმნას დიალოგი ადამიანის პირად გამოცდილებასა და საზოგადოებრივ სფეროს შორის.
ნაფისი ამტკიცებს, რომ ამ უფლების გარეშე, ინდივიდებს შეუძლიათ იბრძოლონ თავიანთი გრძნობებისა და არსებობის გასაგებად და გამოხატვაში. მისი თქმით, წარმოსახვის თავისუფლების უფლება გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს ცხოვრების სირთულეებთან ურთიერთობას და დემოკრატიული საზოგადოების განვითარებას, რომელიც აფასებს პიროვნულ გამოხატვას და შემოქმედებას.