მე უბრალოდ შეიძლება მოვკლავ ვინმეს ჩემს შემდეგ სამსახურში და აქ გულწრფელი ვიქნები, დრო ვერ გავაკეთე. ნამდვილად. არავითარ შემთხვევაში. მე ვერ გავუზიარებდი ოთახს ოთხ სხვა ადამიანთან, რომ აღარაფერი ვთქვათ მათ წინ. მეზიზღება ქმართან ოთახის და აბაზანის გაზიარება და მასზე თვალსაჩინო დომენიც კი მაქვს. ციხე არასოდეს გამოდგება: მე ყველა ბანდისთვის გავარჩიე, მე ვერასდროს შევიტანდი
(I just might kill someone in my next job, and I'll be honest here, I couldn't do the time. Really. No way. I couldn't share a room with four other people, let alone poop in front of them. I hate sharing a room and a bathroom with my husband, and I even have eminent domain over him. Prison would never work out: I'd get picked last for all of the gangs, I'd never get included in the escape plans, it would be just like high school)
თავის წიგნში "მე მიყვარს ყველას", ლაური ნოტარო გულწრფელად გამოხატავს თავის აღფრთოვანებას ციხის ცხოვრების მიმართ. იგი იუმორისტულად ფიქრობს დანაშაულის ჩადენის პოტენციურად ჩადენის შედეგებზე, სადაც აღნიშნა, რომ მას არ შეეძლო პატიმრობაში ყოფნის აზრი. ნოტარო ხაზს უსვამს დისკომფორტს სივრცეების გაზიარებასთან, თუნდაც მეუღლესთან, რაც ასახავს მის უკიდურესად არ მოსწონს კომუნალური საცხოვრებელი გარემოში. მისი გულწრფელობა უფრო ღრმა შფოთვაზე მიუთითებს პირადი თავისუფლებისა და კონფიდენციალურობის დაკარგვის შესახებ.
ნოტარო კიდევ უფრო ასახავს ციხის სოციალურ დინამიკას, მას საშუალო სკოლის უხერხულობას უტოლდება. იგი წარმოიდგენს იზოლირებას და გამორიცხვას, ვერ შეძლებს იყოს ნებისმიერი სოციალური ჯგუფის ნაწილი ან გაქცევის გეგმები, რაც ხაზს უსვამს მის შიშებსა და დაუცველობებს. მისი მახვილგონივრული და რელევანტური კომენტარი ხატავს მის პიროვნულობის ნათელ სურათს, იუმორისტულ დაბალანსებას ნამდვილი შეშფოთებით პატიმრობის რეალობის შესახებ.