თავის წიგნში "მე მიყვარს ყველას", ლაური ნოტარო გულწრფელად გამოხატავს თავის აღფრთოვანებას ციხის ცხოვრების მიმართ. იგი იუმორისტულად ფიქრობს დანაშაულის ჩადენის პოტენციურად ჩადენის შედეგებზე, სადაც აღნიშნა, რომ მას არ შეეძლო პატიმრობაში ყოფნის აზრი. ნოტარო ხაზს უსვამს დისკომფორტს სივრცეების გაზიარებასთან, თუნდაც მეუღლესთან, რაც ასახავს მის უკიდურესად არ მოსწონს კომუნალური საცხოვრებელი გარემოში. მისი გულწრფელობა უფრო ღრმა შფოთვაზე მიუთითებს პირადი თავისუფლებისა და კონფიდენციალურობის დაკარგვის შესახებ.
ნოტარო კიდევ უფრო ასახავს ციხის სოციალურ დინამიკას, მას...