თავის წიგნში "მე მიყვარს ყველას", ლაური ნოტარო გულწრფელად გამოხატავს თავის აღფრთოვანებას ციხის ცხოვრების მიმართ. იგი იუმორისტულად ფიქრობს დანაშაულის ჩადენის პოტენციურად ჩადენის შედეგებზე, სადაც აღნიშნა, რომ მას არ შეეძლო პატიმრობაში ყოფნის აზრი. ნოტარო ხაზს უსვამს დისკომფორტს სივრცეების გაზიარებასთან, თუნდაც მეუღლესთან, რაც ასახავს მის უკიდურესად არ მოსწონს კომუნალური საცხოვრებელი გარემოში. მისი გულწრფელობა უფრო ღრმა შფოთვაზე მიუთითებს პირადი თავისუფლებისა და კონფიდენციალურობის დაკარგვის შესახებ.
ნოტარო კიდევ უფრო ასახავს ციხის სოციალურ დინამიკას, მას საშუალო სკოლის უხერხულობას უტოლდება. იგი წარმოიდგენს იზოლირებას და გამორიცხვას, ვერ შეძლებს იყოს ნებისმიერი სოციალური ჯგუფის ნაწილი ან გაქცევის გეგმები, რაც ხაზს უსვამს მის შიშებსა და დაუცველობებს. მისი მახვილგონივრული და რელევანტური კომენტარი ხატავს მის პიროვნულობის ნათელ სურათს, იუმორისტულ დაბალანსებას ნამდვილი შეშფოთებით პატიმრობის რეალობის შესახებ.