მე დიდი არ ვარ ახალი ხალხის შეხვედრისთვის, განსაკუთრებით ახალი ხალხი, რომელთა ნახვასაც აღარ ვაპირებ. არსებობს ყველა სახის უინტერესო, თავხედური ბანერი, მე უნდა ვიფიქრო, რომ ლამაზი ადამიანი ვარ და იმის გამო, რომ მსოფლიოს მოსახლეობის 96 პროცენტი დაბნელებული ბოლქვებია, შანსები შესანიშნავია, რომ სპონტანური ფრაგმენტის შუაგულში ვიქნები.
(I'm not big on meeting new people, especially new people I'm never going to see again. There's all kinds of uninteresting, insincere banter, I have to pretend to be a nice person, and because 96 percent of the world's population are dim bulbs, odds are excellent that I'll be stuck in the middle of a Spontaneous Freak Encounter.)
ლაურის ნოტაროს წიგნში "მე ყველას მიყვარს", ავტორი გამოხატავს თავის სურვილს, რომ ჩაერთოს უცნობ პირებთან, ხაზს უსვამს ზედაპირულობას, რომელიც ხშირად თან ახლავს ასეთ ურთიერთქმედებებს. იგი იძულებულ მცირე საუბარს მოსაწყენად მიიჩნევს და თვლის, რომ ადამიანების უმეტესობას სიღრმე არ აქვს, რაც მხოლოდ ამ შეტაკებების დროს მის დისკომფორტს მატებს. ნოტაროს პერსპექტივა ხაზს უსვამს ზოგად სკეპტიციზმს უცხო ადამიანებთან სოციალური გაცვლის შესახებ.
გარდა ამისა, ნოტარო აყალიბებს შიშს, რომ დასრულდეს მოულოდნელ და უხერხულ სიტუაციებში, რომელსაც იგი მოიხსენიებს, როგორც "სპონტანური ფრაგმენტის ნაცნობობას". სოციალური ნორმების მისი გულწრფელი კრიტიკა ასახავს უფრო მნიშვნელოვანი კავშირების სურვილს, ვიდრე გულწრფელი ურთიერთქმედებები, რომლებიც ხშირად ახასიათებს შემთხვევით გაცვლას. ეს ცხადყოფს მის უპირატესობას ავთენტურობას დღევანდელ სოციალურ ლანდშაფტში დამახასიათებელი სამყაროური ურთიერთქმედებების მიმართ.