მე აღარ მჯერა, რომ ჩვენ შეგვიძლია გაჩუმდეთ. ჩვენ არასდროს ვაკეთებთ, გაითვალისწინეთ. ამა თუ იმ გზით ჩვენ ვგულისხმობთ იმას, რაც ჩვენთან მოხდა იმ ადამიანების მეშვეობით, რომელსაც ჩვენ ვხდებით.
(I no longer believe that we can keep silent. We never really do, mind you. In one way or another we articulate what has happened to us through the kind of people we become.)
მის ნამუშევარში "საგნები, რომელთა შესახებაც ჩუმად ვიყავი", აზარ ნაფისი ასახავს პირად გამოცდილებასთან და საზოგადოებრივ საკითხებთან მიმართებაში სიჩუმის დარღვევის მნიშვნელობას. იგი გვთავაზობს, რომ მაშინაც კი, როდესაც ჩვენ ვცდილობთ გაჩუმდეს, ჩვენი გარემოებები აყალიბებს ჩვენს პირადობას და გარდაუვალი გავლენას ახდენს იმაზე, თუ როგორ გამოვხატავთ საკუთარ თავს. სიჩუმისა და გამოხატვის ეს შერწყმა მიუთითებს იმაზე, რომ ჩვენ ნამდვილად არ შეგვიძლია ჩვენი ისტორიების ჩახშობა; ისინი ვლინდება ჩვენს ქმედებებში და ხასიათში.
ნაფისი ხაზს უსვამს აღიარების ძალასა და საუბრის აუცილებლობას. იგი თვლის, რომ ჩვენი გამოცდილების დაპირისპირებით და გამოხატვით, ჩვენ ვიწყებთ ჩვენი მოთხრობების აღდგენას და ჩვენი ხმების პოვნა. ეს მესიჯი ხაზს უსვამს ღრმა კავშირს პირად ისტორიასა და თვითგამოხატვას შორის, რაც ხაზს უსვამს, რომ სიჩუმე არ არის ნამდვილი თავშესაფარი, არამედ ჩვენი ცოცხალი რეალობის რთული ნაწილი.