ისინი, ვინც ახლოს არიან ჩვენთან, როდესაც ისინი იღუპებიან, გაყოფიან ჩვენს სამყაროს. არსებობს ცხოვრების სამყარო, რომელიც საბოლოოდ, ამა თუ იმ გზით, ან სხვაგვარად, დავემშვიდობეთ და შემდეგ არის მკვდარი დომენი, რომელიც, წარმოსახვითი მეგობრის, ან მტრის} ან საიდუმლო დამნაშავეების მსგავსად, მუდმივად იძახის, რაც ჩვენს დანაკარგს გვახსენებს. რა არის მეხსიერება, მაგრამ მოჩვენება,
(Those who are close to us, when they die, divide our world. There is the world of the living, which we finally, in one way or another, succumb to, and then there is the domain of the dead that, like an imaginary friend {or foe} or a secret concubine, constantly beckons, reminding us of our loss. What is memory but a ghost that lurks at the corners of the mind, interrupting our normal course of life, disrupting our sleep in order to remind us of some acute pain or pleasure, something silenced or ignored? We miss not only their presence, or how they felt about us, but ultimately how they allowed us to feel about ourselves or them. {prologue})
ციტატა ასახავს ზარალის ღრმა გრძნობას, როდესაც ჩვენთან ახლოს ადამიანი გარდაიცვალა. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ მათი სიკვდილი ქმნის გაყოფას ცოცხალი ცხოვრების სფეროსა და მკვდარი სფეროს შორის. ეს განცალკევება გვაფიქრებინებს მოგონებებით, რომლებიც შეიძლება იგრძნონ მომაბეზრებელი, მოჩვენება, რომელიც არღვევს ჩვენს ყოველდღიურ ცხოვრებას და აზრებს, გვახსენებს როგორც სიხარულს, ასევე მწუხარებას. ახლობლების ჩვენი მოგონებები მხოლოდ არ იწვევს მათი ყოფნის სურვილის გრძნობას, არამედ გავლენას ახდენს ჩვენს თვითშეფასებასა და ემოციურ მდგომარეობაზე.
უფრო მეტიც, ციტატა ხაზს უსვამს იმას, თუ...