მახსოვს, უმცროსი ვიყავი და სკოლაში მასწავლებლებმა გვიჩვენეს პლასტმასის ფილმები ოკეანეში, შიმშილი პოლარული დათვები და ა.შ. ყველა ფილმში ვტიროდი. ჩემი კლასელები ფილმის ყურებისას შეშფოთებულები იყვნენ, მაგრამ როცა ის გაჩერდა, სხვა რამეზე დაიწყეს ფიქრი. მე არ შემეძლო ამის გაკეთება. ეს სურათები თავში ჩამრჩა.
(I remember when I was younger, and in school, our teachers showed us films of plastic in the ocean, starving polar bears and so on. I cried through all the movies. My classmates were concerned when they watched the film, but when it stopped, they started thinking about other things. I couldn't do that. Those pictures were stuck in my head.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს იმ ღრმა ემოციურ გავლენას, რაც შეიძლება ჰქონდეს გარემოს განადგურების მოწმეს, განსაკუთრებით ახალგაზრდა გონებაზე. ის ხაზს უსვამს ჭეშმარიტი ინფორმირებულობისა და თანაგრძნობის მნიშვნელობას გარემოსდაცვითი აქტივიზმის ხელშეწყობაში. როდესაც ვიზუალი იწვევს ძლიერ გრძნობებს, მათ შეუძლიათ გამოიწვიონ უფრო ერთგული და გულწრფელი პასუხი, განსხვავებით პასიური შეშფოთებისგან, რომელიც სწრაფად ქრება. ის მოგვიწოდებს განვიხილოთ, თუ როგორ უნდა გააჩინოს გარემოსდაცვითი საკითხების ზემოქმედებამ მდგრადი ქმედება და არა გარდამავალი გრძნობები. საბოლოო ჯამში, ჭეშმარიტი გაგება მოითხოვს ჩვენგან შევცვალოთ პრობლემები და ვუპასუხოთ ხელშესახები ძალისხმევით განსხვავებას.
