ავტორი ასახავს წარსულ საგანმანათლებლო გამოცდილებას, სადაც მასწავლებლებს სჯეროდათ, რომ მოსწავლეების შესაძლებლობებს აითვისონ რთული ცოდნა. ეს გარემო ხელს უწყობდა სტუდენტებს ნდობას და ხელს უწყობდა სწავლებას, რადგან მასწავლებლებმა უამრავი ინფორმაცია გამოაქვეყნეს დათქმების გარეშე.
ამასთან,მოხდა ცვლა საგანმანათლებლო ფილოსოფიაში; მასწავლებლებმა დაიწყეს რთული შინაარსის დაცვა, თვლიდნენ, რომ ეს უსამართლო იყო მათთვის, ვინც იბრძოდა. ამან გამოიწვია პედაგოგების თაობა, რომლებმაც გაზიარებული ცოდნის სიღრმე არ გააჩნიათ, კიდევ უფრო შეამცირეს სწავლის შეზღუდული შესაძლებლობების ციკლი ყველა სტუდენტისთვის.