მე ვფიქრობ, რომ მე გამიმართლა, რომ განათლებული ვიყავი იმ დროს, როდესაც მასწავლებლები ჯერ კიდევ თვლიდნენ, რომ ბავშვებს შეეძლოთ ცოდნის მოგვარება. ისინი გვენდობდნენ. შემდეგ დადგა დრო, როდესაც მათ გადაწყვიტეს, რადგან კლასში ყველა ბავშვს არ შეეძლო გაეგო ან ახსოვდა ის საგნები, რასაც მათ აღარ ასწავლიან, რადგან ეს არ იყო სამართლიანი ნაკლებად კარგი. ასე რომ, მათ შეინარჩუნეს ცოდნა.
(I suppose I was lucky enough to be educated at a time when teachers still thought children could handle knowledge. They trusted us. Then there came a time when they decided that because not every kid in the class could understand or remember those things they wouldn't teach them anymore because it wasn't fair on the less good ones. So they withheld knowledge. Then I suppose the next lot of teachers didn't have the knowledge to withhold.)
ავტორი ასახავს წარსულ საგანმანათლებლო გამოცდილებას, სადაც მასწავლებლებს სჯეროდათ, რომ მოსწავლეების შესაძლებლობებს აითვისონ რთული ცოდნა. ეს გარემო ხელს უწყობდა სტუდენტებს ნდობას და ხელს უწყობდა სწავლებას, რადგან მასწავლებლებმა უამრავი ინფორმაცია გამოაქვეყნეს დათქმების გარეშე.
ამასთან, მოხდა ცვლა საგანმანათლებლო ფილოსოფიაში; მასწავლებლებმა დაიწყეს რთული შინაარსის დაცვა, თვლიდნენ, რომ ეს უსამართლო იყო მათთვის, ვინც იბრძოდა. ამან გამოიწვია პედაგოგების თაობა, რომლებმაც გაზიარებული ცოდნის სიღრმე არ გააჩნიათ, კიდევ უფრო შეამცირეს სწავლის შეზღუდული შესაძლებლობების ციკლი ყველა სტუდენტისთვის.