ნებისმიერ ავტორიტარულ საზოგადოებაში ძალაუფლების მფლობელი გკარნახობს და თუ ცდილობ და გარეთ გამოხვალ, ის მოგყვება. ეს თანაბრად ეხება საბჭოთა კავშირს, ჩინეთს და ირანს და ჩვენს დროში ეს ბევრი რამ მოხდა ისლამში. საქმე იმაშია, რომ უარესია, როცა ავტორიტარიზმს მხარს უჭერს რაღაც ზებუნებრივი.
(In any authoritarian society, the possessor of power dictates, and if you try and step outside, he will come after you. This is equally true of Sovietism, of China and of Iran, and in our time it has happened a lot in Islam. The point is that it's worse when the authoritarianism is supported by something supernatural.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს ავტორიტარული რეჟიმების გავრცელებულ და მზაკვრულ ბუნებას სხვადასხვა კულტურასა და ისტორიულ პერიოდებში. ის ხაზს უსვამს იმას, რომ ტოტალიტარული საზოგადოებების ბირთვში დევს ძალაუფლების კონცენტრაცია, რომელიც მინიჭებული აქვს ფიგურას ან იდეოლოგიას, რომელიც მოითხოვს ურყევ ერთგულებას და კონტროლს. საბჭოთა კავშირის, ჩინეთის, ირანისა და ისლამის ხსენება ხაზს უსვამს იმას, რომ ასეთი ავტორიტარული ტენდენციები არ შემოიფარგლება ერთი გეოგრაფიით ან რწმენის სისტემით, არამედ ფართოდ გავრცელებული ფენომენია. ის, რაც ავტორიტარიზმს განსაკუთრებით მჩაგვრელს ხდის ზებუნებრივ მხარდაჭერასთან გადახლართული, არის სიმარტივე, რომლითაც ის ამართლებს იძულებას, ჩახშობას და ძალადობასაც კი. როდესაც რეჟიმი აცხადებს ღვთაებრივ სანქციებს, უთანხმოება განიხილება არა მხოლოდ როგორც პოლიტიკური აჯანყება, არამედ როგორც მორალური ან სულიერი წინააღმდეგობა, რაც წინააღმდეგობას მნიშვნელოვნად სახიფათო და მორალურად რთულს ხდის.
ციტატა ასევე ბადებს მოსაზრებას, რომ ზებუნებრივი მოწონება უზრუნველყოფს ფარულ ან აშკარა ლეგიტიმაციას, რომელსაც ძალაუფლება შეუძლია გამოიყენოს ავტორიტეტის უფრო ეფექტურად ხელში ჩაგდება და კონსოლიდაცია. მოსახლეობისთვის, პოლიტიკური ტირანიის ეს შერწყმა ზებუნებრივ ელემენტებთან ქმნის დაქვეითებულ გარემოს, სადაც ავტორიტეტის დაკითხვა შეიძლება ჩაითვალოს სასულიერო პირად. ისტორიულად, რეჟიმები, რომლებიც ღვთაებრივ ან ზებუნებრივ ლეგიტიმურობას ითხოვენ, მიდრეკილნი არიან თრგუნავენ ინდივიდუალურ თავისუფლებებს ღვთიური ნების საფარქვეშ, რაც მეამბოხე ხმების გამოხატვას კიდევ უფრო სახიფათო ხდის.
ეს ასახვა გვაიძულებს კრიტიკულად შევაფასოთ ის მექანიზმები, რომლითაც ავტორიტარული რეჟიმები ინარჩუნებენ კონტროლს და როგორ შეიძლება პოლიტიკური ძალაუფლების თანხვედრამ სულიერ ან ზებუნებრივ გამართლებასთან გააძლიეროს რეპრესიების სიმძიმე. ამ ნიმუშების აღიარება ფუნდამენტურია ცნობიერებისა და წინააღმდეგობის გასაზრდელად ასეთი მჩაგვრელი სისტემების წინააღმდეგ, ხაზს უსვამს სეკულარიზმის მნიშვნელობას და ადამიანის უფლებების დაცვას იდეოლოგიური მანიპულაციებისგან, რომლებიც ფესვგადგმულია ზებუნებრივი პრეტენზიებისგან.
