ჯეიმსის გარდაცვალების შემდეგ თვეებში, ფიქრზე დაბრუნდა დრო და ისევ, როდესაც მან სხვები ქუჩაში გაიარა. რა საიდუმლოებები ჰქონდათ ამ ხალხს? რა გაუძლეს? მან გაინტერესებდა, რამდენი ადამიანი ჩქარობდა მაღაზიებში და მის გარეთ, ან მათი საქმიანობისკენ მიმავალ გზაზე, დაკარგა სიყვარული, ან ცნობილი ღრმა იმედგაცრუება ან მწუხარება, შიში, ან სურდა, მაგრამ მაინც გამოიძახა გამძლეობა. ეს
(In the months following James' death, on thought had returned time and again as she passed others in the street. What secrets did these people hold? What had they endured? She wondered how many people rushing in and out of shops, or on their way to their work, had lost a love, or known deep disappointment or grief, fear, or want, yet summoned the resilience to go on. Those lines across foreheads, those mouths downturned --- what were the ruts on life's road that wrought such marks, those signs of scars on the soul?)
ჯეიმსის გარდაცვალების შემდეგ, პროტაგონისტი აღმოჩნდა, რომ ასახავდა გარშემომყოფთა უნებლიე ისტორიებს. ქუჩაში გამვლელებს აკვირდებოდნენ, მას გაეცინა იდეა, რომ მრავალი ადამიანი ატარებს ფარული ტვირთი - მგზნებარე, იმედგაცრუება და მწუხარება. როდესაც მან დაინახა, რომ ჩქარობდა, მან დაიწყო იმის გათვალისწინებით, თუ რა ძალას სჭირდებოდა მათთვის, რომ გაეგრძელებინათ ცხოვრება ამ გამოწვევების მიუხედავად.
ხალხის სახეებზე ბრძოლის თვალსაჩინო ნიშნებმა აიძულა მას ეჭვქვეშ დააყენოს ის გამოცდილება, რომელიც მათ აყალიბებდა. მან გააცნობიერა იმ ემოციური ნაწიბურების შესახებ, რომელიც დარჩა ადამიანის სულზე, რომელიც ასახულია შემწვარი ბრაუზებითა და ტუჩებით. ამ დაფიქრებამ აიძულა იგი თანაუგრძნდეს იმ კოლექტიური გაჭირვებით, რომლებსაც სხვები გაუძლებენ, იმის აღიარებით, რომ გამძლეობა ხშირად ჩნდება ღრმა ტანჯვისგან.