ეს უკავშირდება თეოლოგთა აზრს, რომ თქვენ შეგიძლიათ თქვათ ის, რაც ღმერთი არ არის, მაგრამ არა (ადვილად) ის, რაც არის ის.
(It connects with the theologians' point that you can say what God is not, but not (easily) what He is.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს თეოლოგიური და ფილოსოფიური კვლევის ღრმა ასპექტს: ღვთაებრივის ჩვენი გაგება არსებითად შეზღუდულია ენით და ადამიანური შემეცნებით. მოსაზრება, რომ ჩვენ შეგვიძლია უფრო ადვილად განვსაზღვროთ, თუ რა არ არის ღმერთი და არა ის, თუ რა არის ის, ეხმიანება ბევრ თეოლოგიურ ტრადიციას, რომლებიც ხშირად ხაზს უსვამენ ღვთაებრივის განუკითხაობასა და ტრანსცენდენტურობას. ეს პერსპექტივა ემთხვევა აპოფატურ თეოლოგიას, რომელიც გვთავაზობს, რომ ღმერთის შესახებ ცოდნას მივიღებთ უარყოფით - იმის მტკიცებით, თუ რა არ არის ის, რადგან დადებითი ატრიბუტები, როგორც წესი, ვერ ახერხებენ მის ჭეშმარიტ არსს. პრაქტიკული თვალსაზრისით, ღმერთის ბუნების ზუსტად განსაზღვრის მცდელობები ხშირად იწვევს ზედმეტ გამარტივებას, ანთროპომორფიზმს ან არასწორ წარმოდგენას. ამის ნაცვლად, იმის აღიარება, თუ რა არ არის ღმერთი, ჩვენი ეპისტემოლოგიური საზღვრების დამამცირებელ შეხსენებას ემსახურება. ის იწვევს თავმდაბლობას ჩვენს თეოლოგიურ მტკიცებებში და ხაზს უსვამს ღვთაებრივის იდუმალ ბუნებას. ჩვენ უნდა მივუდგეთ ღვთის შესახებ დისკუსიას პატივისცემით და ცნობიერებით, რომ ჩვენი ენა, რაც არ უნდა ზუსტი იყოს, შეიძლება არასოდეს მოიცავდეს ღვთაებრივ რეალობას. ეს პერსპექტივა მოუწოდებს მოაზროვნეებსაც და მორწმუნეებსაც, ფოკუსირება მოახდინონ თავიანთი რწმენის მორალურ და ურთიერთობების ასპექტებზე და არა დოგმატურ განმარტებებზე. ის ასევე ხელს უწყობს საიდუმლოებისა და ღვთაებრივისადმი გახსნილობის განცდას ადამიანის გაგების მიღმა, რაც იწვევს უწყვეტ გამოძიებას და პატივისცემას. ამ საზღვრების გათვალისწინება ასევე აღძრავს ფილოსოფიურ თავმდაბლობას, შეგვახსენებს, რომ ღვთაებრივის შესახებ დარწმუნება შეუძლებელია და შესაძლოა, რომ ყველაზე ღრმა ჭეშმარიტება სიტყვების მიღმაა.
---ნიკოლას მოსლი---
