"ბედნიერების რომანის ჩვევებში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი იკვლევს მეხსიერების სირთულეებს და მის ღრმა ემოციურ გავლენას ინდივიდებზე. ციტატა, "ეს არის ხახვი, მეხსიერება, რომელიც მაიძულებს ტირილს", მეტაფორულად მიგვითითებს, რომ მოგონებები, ისევე, როგორც ხახვის ფენებს, შეიძლება გამოიწვიოს ღრმა გრძნობები და ცრემლები, როგორც წარსულში ჩნდება. ეს შედარება ხაზს უსვამს, თუ როგორ შეიძლება მოგონებები იყოს როგორც ლამაზი, ასევე მტკივნეული, რაც ასახავს მათ მრავალმხრივ ბუნებას.
თხრობა იმაში მდგომარეობს, თუ როგორ აყალიბებს მოგონებები ჩვენს პირადობას და გავლენას ახდენს ჩვენს არჩევანზე ცხოვრებაში. მაკკალ სმიტის პერსონაჟები ნავიგაციას ახდენენ მათ მოგონებებში, რაც ცხადყოფს, თუ როგორ შეუძლია წარსულს სიხარულის ან მწუხარების შთაგონება. საბოლოო ჯამში, ავტორი ასახავს ამ ემოციური გამოცდილების მნიშვნელობას და შეახსენებს მკითხველს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მოგონებებს შეუძლია ცრემლი მოიტანოს, ისინი ასევე ამდიდრებს ჩვენს ცხოვრებას, ჩვენს ისტორიასა და ერთმანეთთან აკავშირებენ.