პროტაგონისტი ასახავს მის მიდრეკილებას, რომ გონებამ დრიფტი დაუშვას, რაც, მისი აზრით, მსოფლიოს გამოცდილებას სიმდიდრეს მატებს. იგი აფასებს, თუ როგორ შეიძლება ერთმა აზროვნებამ მოგონებებისა და იდეების ჯაჭვი გამოიწვიოს, რაც აძლიერებს ცხოვრებისეული კავშირების გაგებას. გონების ამ მოხეტიალე მის დღევანდელ მომენტში სიბრტყეს და სიღრმეს მოაქვს.
იგი განიხილავს ერთფეროვნებას, რომელიც მოჰყვება მომენტებს იზოლირებული, წარსული გამოცდილებისა და სამომავლო შედეგების გარეშე. მისი მუწუკები ხაზს უსვამს მოგონებებისა და აზრების ურთიერთკავშირში ნაპოვნი სილამაზეს, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ეს ინტერპრეტაცია არის ის, რაც ცხოვრებას ჭეშმარიტად და მნიშვნელობით ხდის.