მან იცოდა, რომ მას ჰქონდა ტენდენცია, რომ გონება დაეტოვებინა, მაგრამ ეს ნამდვილად გახადა სამყარო. ერთმა აზრმა გამოიწვია მეორე, ერთი მეხსიერება გამოიწვია მეორემ. რამდენად მოსაწყენი იქნებოდა, იგი ფიქრობდა, რომ არ შეგახსენოთ ყველაფრის ურთიერთკავშირის შესახებ, რამდენად მოსაწყენი აწმყო არ უნდა გამოიჩინოს წარსული, რადგან აქ არ გულისხმობს იქ.
(She knew that she had a tendency to allow her mind to wander, but surely that's what made the world interesting. One thought led to another, one memory triggered another. How dull it would be, she thought, not to be reminded of the interconnectedness of everything, how dull for the present not to evoke the past, for here not to imply there.)
პროტაგონისტი ასახავს მის მიდრეკილებას, რომ გონებამ დრიფტი დაუშვას, რაც, მისი აზრით, მსოფლიოს გამოცდილებას სიმდიდრეს მატებს. იგი აფასებს, თუ როგორ შეიძლება ერთმა აზროვნებამ მოგონებებისა და იდეების ჯაჭვი გამოიწვიოს, რაც აძლიერებს ცხოვრებისეული კავშირების გაგებას. გონების ამ მოხეტიალე მის დღევანდელ მომენტში სიბრტყეს და სიღრმეს მოაქვს.
იგი განიხილავს ერთფეროვნებას, რომელიც მოჰყვება მომენტებს იზოლირებული, წარსული გამოცდილებისა და სამომავლო შედეგების გარეშე. მისი მუწუკები ხაზს უსვამს მოგონებებისა და აზრების ურთიერთკავშირში ნაპოვნი სილამაზეს, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ ეს ინტერპრეტაცია არის ის, რაც ცხოვრებას ჭეშმარიტად და მნიშვნელობით ხდის.