ამ ნაწყვეტში მთხრობელი ავლენს ღრმა კავშირს მის გრძნობებთან და ამტკიცებს, რომ ყველაფერი, რასაც მას აღიქვამს, მისთვის სრულიად რეალურია. მიუხედავად ნებისმიერი სიტუაციისა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს არარეალურობის განცდა, იგი ხაზს უსვამს იმას, რომ მისი გამოცდილება ნამდვილი და ნათელია. ეს აღიარება საუბრობს ღრმა დაუცველობაზე, რადგან ის აღიარებს, რომ მთლიანად მისი სენსორული გამოცდილების წყალობით. უფრო მეტიც, ის ასახავს საკუთარ კაცობრიობას, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ დაბნეულობის ან დეზორიენტაციის მომენტებზე აღიარება შეიძლება სიმპათიას გამოიწვიოს. ამასთან, იგი საბოლოოდ უარყოფს ამ ცნებას, გამოხატავს გულწრფელ გულწრფელობას მისი ურყევი რწმენის შესახებ მისი აღქმის რეალობის მიმართ, თუნდაც ექსტრემალური გარემოებებით დაავადებული, მათ შორის ნივთიერებების გამოყენების ჩათვლით. ეს ხაზს უსვამს როგორც მის იზოლაციას, ასევე სამყაროსთან მისი სენსორული ჩართულობის ინტენსივობას.