ეს შეიძლება ამ ეტაპზე უფრო ადამიანურად მეჩვენება, რაც უფრო სიმპათიური უნდა ითქვას, თუ მე გამოვაცხადებ, რომ ქავილი და მოციმციმე და თითქმის არ ვცურავდი არარეალურობის გრძნობას. უკაცრავად. ასე არ არის. ვაღიარებ, რომ მომაბეზრებელი ნაკლებობაა. ყველაფერი, რასაც ვხედავ, მესმის ან ვგრძნობ, ან გემოვნებას ან სუნი ჩემთვის რეალურია. მე იმდენად გულწრფელი თამაში ვარ, რომ ჩემთვის არაფერია
(It might make me seem more human at this point, which is to say more sympathetic, if I were to declare that I itched and blinked and nearly swooned with a feeling of unreality. Sorry. Not so. I confess to a ghastly lack in myself. Anything I see or hear or feel or taste or smell is real to me. I am so much a credulous plaything of my senses that nothing is unreal to me. This armor-plated credulity has been continent even in times when I was struck on the head or drunk or, in one freakish adventure that need not concern this accounting, even under the influence of cocaine.)
ამ ნაწყვეტში მთხრობელი ავლენს ღრმა კავშირს მის გრძნობებთან და ამტკიცებს, რომ ყველაფერი, რასაც მას აღიქვამს, მისთვის სრულიად რეალურია. მიუხედავად ნებისმიერი სიტუაციისა, რამაც შეიძლება გამოიწვიოს არარეალურობის განცდა, იგი ხაზს უსვამს იმას, რომ მისი გამოცდილება ნამდვილი და ნათელია. ეს აღიარება საუბრობს ღრმა დაუცველობაზე, რადგან ის აღიარებს, რომ მთლიანად მისი სენსორული გამოცდილების წყალობით. უფრო მეტიც, ის ასახავს საკუთარ კაცობრიობას, რაც იმაზე მიანიშნებს, რომ დაბნეულობის ან დეზორიენტაციის მომენტებზე აღიარება შეიძლება სიმპათიას გამოიწვიოს. ამასთან, იგი საბოლოოდ უარყოფს ამ ცნებას, გამოხატავს გულწრფელ გულწრფელობას მისი ურყევი რწმენის შესახებ მისი აღქმის რეალობის მიმართ, თუნდაც ექსტრემალური გარემოებებით დაავადებული, მათ შორის ნივთიერებების გამოყენების ჩათვლით. ეს ხაზს უსვამს როგორც მის იზოლაციას, ასევე სამყაროსთან მისი სენსორული ჩართულობის ინტენსივობას.