საინტერესოა, რომ ეკლესია ყველაზე მჭიდროდ გახდა ისტორიის დროს, როდესაც ღმერთმა ყველაზე გულუხვად უზრუნველყო. ასაკის დასრულებაზე მნიშვნელოვანი საუბარი არსებობს და ბევრს, როგორც ჩანს, სჯერა, რომ ქრისტე დაბრუნდება მათ სიცოცხლეში. რატომ არის ის, რომ ქრისტეს დაბრუნების მოლოდინი რადიკალურად არ ახდენდა გავლენას ჩვენს მიცემაზე? რატომ არის ის, რომ ხალხი, ვისაც სწამს ქრისტეს მალე
(It's curious that the Church has become the most tightfisted at the very time in history when God has provided most generously. There's considerable talk about the end of the age, and many people seem to believe that Christ will return in their lifetime. But why is it that expecting Christ's return hasn't radically influenced our giving? Why is it that people who believe in the soon return of Christ are so quick to build their own financial empires--which prophecy tells us will perish--and so slow to build God's kingdom?)
რენდი ალკორნი მიუთითებს ეკლესიის შიგნით დამაინტრიგებელ პარადოქსში: მიუხედავად იმისა, რომ ღმერთი ძალიან გულუხვი იყო, თავად ეკლესია სულ უფრო მკაცრი გახდა. მიუხედავად იმისა, რომ გავრცელებული რწმენაა ქრისტეს გარდაუვალი დაბრუნების შესახებ, ეს მოლოდინი არ ჩანს რადიკალურ ცვლილებებს, თუ როგორ გამოყოფენ ინდივიდები თავიანთ რესურსებს. იმის ნაცვლად, რომ პრიორიტეტული იყოს ღვთის სამეფოს ზრდა, ბევრი მორწმუნე ყურადღებას ამახვილებს საკუთარი თავისთვის სიმდიდრის დაგროვებაზე, რაც, წინასწარმეტყველების თანახმად, გაქრება.
ეს შეუსაბამობა ბადებს კითხვებს რწმენის ნამდვილი გავლენის შესახებ ფინანსურ ქცევაზე. ალკორნი აყენებს მოსაზრებას, რომ ქრისტეს დაბრუნების მოლოდინმა უნდა აიძულოს მორწმუნეები უფრო მეტი ინვესტიცია მოახდინონ მარადიულ დევნაში, ვიდრე დროებითი ფინანსური მოგება. განსხვავება ქრისტეს პოტენციური დაბრუნების გადაუდებელობასა და მორწმუნეებს შორის გულუხვობის ნელი ტემპს შორის მოითხოვს ინტროსპექციას რწმენის საზოგადოებაში პრიორიტეტებისა და ფასეულობების შესახებ.