დღეს კანადის საზოგადოებრივ ცხოვრებაში წარმოუდგენელი იქნებოდა ჩვენი უმაღლესი პოლიტიკური მოღვაწეების საჯარო ინაუგურაცია ლოცვასთან ერთად.
(It would be unthinkable in Canadian public life today for the public inauguration of our supreme political figures to be accompanied by prayer.)
ეს ციტატა ხაზს უსვამს კანადის საზოგადოებრივი ცხოვრების სეკულარულ ბუნებას და მის ერთგულებას რელიგიური ნეიტრალიტეტისადმი სახელმწიფო საქმეებში. იგი ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ ჩაითვლება ლოცვის ინტეგრაცია ოფიციალურ პოლიტიკურ ცერემონიებში შეუსაბამო ან წარმოუდგენლად, რაც ასახავს კანადის ინკლუზიურობისა და მრავალფეროვანი რწმენის პატივისცემის ღირებულებებს. ასეთი პოზიცია ხაზს უსვამს რელიგიის გამიჯვნას სამთავრობო ფუნქციებისგან სამართლიანობის შესანარჩუნებლად და რწმენაზე დაფუძნებული ფავორიტიზმისა და გარიყვის თავიდან ასაცილებლად. ის იწვევს დაფიქრებას იმის შესახებ, თუ როგორ ვითარდება საზოგადოების ნორმები რელიგიასა და პოლიტიკასთან დაკავშირებით და როგორ აყალიბებს ისინი ეროვნულ იდენტობას და საჯარო პოლიტიკას. ამ საზღვრის აღიარება ხელს უწყობს საზოგადოების შენარჩუნებას, სადაც ინდივიდუალური თავისუფლებებია დაცული და მთავრობა მიუკერძოებელი რჩება რელიგიური პრაქტიკის მიმართ.
