"ღრუბლების ატლასში" დევიდ მიტჩელი იკვლევს არსებობის გარდამავალ ბუნებას ღრუბლებისა და სულების მეტაფორის მეშვეობით. როგორც ღრუბლები განუწყვეტლივ იცვლებიან ფორმაში და გარეგნობაში და ინარჩუნებენ არსებით იდენტობას, ასევე სულები გადიან დროს და განიცდიან განსხვავებულ ცხოვრებას. თითოეული სული განიცდის ტრანსფორმაციას, მაგრამ რჩება ფუნდამენტურად დაკავშირებული მის არსთან, რაც მიუთითებს ცხოვრების ღრმა უწყვეტობაზე ინდივიდუალური გარემოებების მიღმა.

ციტატა ხაზს უსვამს წარმოშობისა და მომავლის გაურკვევლობას, ხაზს უსვამს, რომ ღრუბლებისა და სულების ბილიკები არაპროგნოზირებადია. მხოლოდ უფრო ფართო გაგებამ, რომელიც ატლასს ჰგავს, შეუძლია მიანიშნებდეს საერთო მოგზაურობაზე საუკუნეებსა და იდენტობებზე, რაც აძლიერებს ადამიანური გამოცდილების ურთიერთკავშირს. ეს პერსპექტივა იწვევს ცხოვრების უფრო ღრმა აზრს და სულის უწყვეტობას, რომელიც სცილდება დროსა და ფორმას.