სულები საუკუნეებს კვეთენ, როგორც ღრუბლები კვეთენ ცას, ღრუბლის ფორმა, ფერი და ზომა იგივე არ რჩება, ის მაინც ღრუბელია და ასეა სული. ვის შეუძლია თქვას, საიდან ამოვარდა ღრუბელი ან ვინ იქნება სული "ხვალ?" მხოლოდ სონმი აღმოსავლეთი და დასავლეთი და კომპასი და ატლასი, ჰოი, მხოლოდ ატლასი ღრუბლები.
(Souls cross ages like clouds cross skies, an' tho' a cloud's shape nor hue nor size don't stay the same, it's still a cloud an' so is a soul. Who can say where the cloud's blowed from or who the soul'll be 'morrow? Only Sonmi the east an' the west an' the compass an' the atlas, yay, only the atlas o' clouds.)
"ღრუბლების ატლასში" დევიდ მიტჩელი იკვლევს არსებობის გარდამავალ ბუნებას ღრუბლებისა და სულების მეტაფორის მეშვეობით. როგორც ღრუბლები განუწყვეტლივ იცვლებიან ფორმაში და გარეგნობაში და ინარჩუნებენ არსებით იდენტობას, ასევე სულები გადიან დროს და განიცდიან განსხვავებულ ცხოვრებას. თითოეული სული განიცდის ტრანსფორმაციას, მაგრამ რჩება ფუნდამენტურად დაკავშირებული მის არსთან, რაც მიუთითებს ცხოვრების ღრმა უწყვეტობაზე ინდივიდუალური გარემოებების მიღმა.
ციტატა ხაზს უსვამს წარმოშობისა და მომავლის გაურკვევლობას, ხაზს უსვამს, რომ ღრუბლებისა და სულების ბილიკები არაპროგნოზირებადია. მხოლოდ უფრო ფართო გაგებამ, რომელიც ატლასს ჰგავს, შეუძლია მიანიშნებდეს საერთო მოგზაურობაზე საუკუნეებსა და იდენტობებზე, რაც აძლიერებს ადამიანური გამოცდილების ურთიერთკავშირს. ეს პერსპექტივა იწვევს ცხოვრების უფრო ღრმა აზრს და სულის უწყვეტობას, რომელიც სცილდება დროსა და ფორმას.