მოდით, არ გვქონდეს სნაიტი, მოდით, კარგი ტირილი გვქონდეს და ყოველთვის მახსოვს, რაც უფრო დიდხანს იცხოვრებთ, მით უფრო მალე მოკვდები.
(Let's not have a sniffle, let's have a jolly good cry And always remember, the longer you live, the sooner you jolly well die.)
"ბედნიერების რომანის ჩვევებში", ალექსანდრე მაკკალ სმიტი იკვლევს ემოციური გამძლეობის თემებს და ცხოვრების სირთულეებს. იგი ხაზს უსვამს ჩვენი გრძნობების აღიარების მნიშვნელობას, კარგი ტირილის მომხრეა, როგორც ემოციების დამუშავების ჯანსაღი გზა, ვიდრე მათი ჩახშობა. ეს პერსპექტივა მკითხველს მოუწოდებს დაუცველობას, მიგვითითებს იმაზე, რომ ბუნებრივია, რომ განიცდიან მწუხარებას ცხოვრების გამოწვევების ფონზე.
გარდა ამისა, მაკკალ სმიტი ასახავს სიკვდილიანობის გარდაუვალობას და შეგვახსენებს, რომ ცხოვრება სასრულია. ის ამტკიცებს, რომ ასაკის მატებასთან ერთად, ჩვენ უფრო მეტად ვიცნობთ ამ ჭეშმარიტებას, რაც უფრო მეტ დაფასებას იწვევს იმ მომენტებისთვის, რაც გვაქვს. ეს ცნება იწვევს სასწრაფო გრძნობას სრულად და მხიარულად იცხოვროს, ხაზს უსვამს იმ აზრს, რომ სანამ ცხოვრებამ შეიძლება მწუხარება მოიტანა, ის ასევე გთავაზობთ ღრმა ბედნიერებასა და კავშირს.