… ქვეყნის ერთ -ერთი სანაპირო, რომელიც იყო სამაშველო ნავი, და რომ სიცოცხლის ნავი ალყა შემოარტყა იმ ადამიანებს, რომელთაც სურდათ ბორტზე წასვლა. იგი ფიქრობდა იტალიის სამხრეთ სანაპიროებზე და სამხრეთიდან გამოსული ნავები, რომლებიც ჩრდილოეთ აფრიკის სასოწარკვეთილებით იყო განწყობილი ევროპაში შესასვლელად. გემები, რომლებიც კაფსირებულნი არიან მათი ადამიანის ტვირთის ქვეშ; წყალში
(…one of the coasts of a country that was a lifeboat, and that lifeboat was under siege by people who wanted to be taken on board. She thought to the southern shores of Italy and the boats that came up from the south, crammed with the desperate of North Africa striving to get into Europe. The vessels capsized under their human cargo; there were people in the water, their dream coming to a watery end. How could one turn one's face against all of that? What sort of person would one have to be to sail past?)
თავის ანარეკლებში, პროტაგონისტი უპირისპირდება იტალიის სამხრეთ სანაპიროებზე თავშესაფარს. იგი ქვეყანას ადარებს გემის ალყაში მოქცევას, რომლებიც ალყაში მოქცეულია ინდივიდების მიერ, რომლებიც სასოწარკვეთილნი არიან უკეთესი ცხოვრების შანსი. გადატვირთული კატარღების კაფსის გამოსახულება, რის შედეგადაც უამრავი სიცოცხლე დაკარგა, თანაგრძნობისა და გადაუდებლობის ღრმა გრძნობას იწვევს. ეს ზრდის მორალურ დილემას, თუ როგორ შეიძლება უგულებელყოს ამ სასოწარკვეთილი პირების მდგომარეობა, რომლებიც ცდილობენ საფრთხისგან თავის დაღწევას და ევროპაში უსაფრთხოების პოვნა.
ეს მტკივნეული გამოსახულება იწვევს ღრმა ინტროსპექციას კაცობრიობისა და თანაგრძნობის შესახებ. ეს მკითხველს აყენებს განიხილოს მათთვის, ვინც უბრალოდ გაემგზავრებოდა ასეთ სცენაზე, დახმარების გაწევის ან აღიარების გარეშე. ავტორი ეფექტურად ასახავს სიტუაციის ემოციურ წონას და მოუწოდებს აუდიტორიას აისახოს მათი ღირებულებები და პასუხისმგებლობები, რომლებიც სერიოზულ მოთხოვნილებებს სჭირდებათ მთელს მსოფლიოში.