უსახლკაროდ მოკვდავთა უსახლკარო უბედურებები
(nameless miseries of the numberless mortals)
"მობი დიკი", რომელიც ჰერმან მელვილმა დაწერა, ღრმა და ხშირად ფარული ბრძოლების წინაშე დგას უამრავი ადამიანი. ფრაზა "უსახლკარო მოკვდავების უსახლკაროდ უბედურებებში" იპყრობს ამ უხილავი ტვირთის არსს, რომელსაც ბევრი ატარებს მთელი ცხოვრების განმავლობაში. თხრობა ასახავს იმაზე, თუ როგორ ხდება ეს ბრძოლები ხშირად შეუმჩნეველი და უნებლიე, რაც ხაზს უსვამს ტანჯვის საერთო გამოცდილებას და ქაოსის მნიშვნელობის მნიშვნელობას.
ეს თემა ღრმად ეხმიანება რომანის შიგნით, როგორც ამას მიჰყვება კაპიტანი აჰაბი და მისი შეპყრობილი დევნა ვეშაპის, მობი დიკის. მოგზაურობა არა მხოლოდ აჰაბის პირად დემონებს სიმბოლოა, არამედ აანთებს ადამიანის ფართო მდგომარეობას. ამ გამოკვლევის საშუალებით, მელვილი ბადებს კითხვებს არსებობის, ბედის და თანდაყოლილი ბრძოლების შესახებ, რომლებიც ქმნიან ადამიანის ცხოვრებას, გვახსენებს, რომ ყველას გაუძლებს უბედურების გარკვეულ ფორმას, ხშირად ჩუმად.
