არცერთი მეზღვაური არ შეიძლება იყოს მარტოხელა, ვიდრე ჩვენი ქვეყნის შუაგულში მდგარი ადამიანი, მის შესახებ მილის და მილის ლურჯი.
(No sailor could be lonelier than a man standing in the middle of our land, with the miles and miles of blue about him.)
ალექსანდრე მაკკალ სმიტის "11 ქალბატონების დეტექტიური სააგენტოს" ციტატა იპყრობს იზოლაციის ღრმა გრძნობას, რომელსაც შეუძლია იგრძნოს ლანდშაფტის სიმსუბუქე. ეს ასახავს კონტრასტს ექსპანსიური ლურჯი გარემოთი, რომელიც სიმბოლოა თავისუფლებასა და ღია ზღვას, და ინდივიდს, რომელიც განიცდის ინდივიდს, რომელიც ღრმად გათიშულია ასეთი სილამაზის შუაგულში. მარტოობის ეს გრძნობა შეიძლება გააქტიურდეს, როდესაც ადამიანი გარშემორტყმულია უზარმაზარი ღია სივრცეებით, ზღვაზე დაკარგული მეზღვაურის მსგავსად.
იმის გამოხატვისას, რომ "არცერთი მეზღვაური არ შეიძლება იყოს მარტოხელა", ავტორი ამახვილებს პარალელურად იზოლირებას შორის, რომელიც იგრძნობა უსაზღვრო გარემოში და მარტოხელა ცხოვრებაში. იგი ხაზს უსვამს, თუ როგორ ხდება ბუნების ფიზიკური სიახლოვე ყოველთვის არ უდრის ემოციურ კავშირს ან მეგობრობას. ეს სენტიმენტი ღრმად ეხმიანება, მიგვითითებს იმაზე, რომ ისეთ მიწებშიც კი, რომლებიც ერთი შეხედვით ენერგიული და ცოცხალი არიან, ინდივიდს კვლავ შეუძლია მარტოობის გრძნობებით და კავშირის სურვილებით.