ერთი გაუქმდება მეორეს, და მაინც ერთის გარეშე, მეორე კი არასრული. პირველ ფოტოსურათში, რომელიც იქ ვიდექით ჩვენს შავ სამოსში და შარფებში, ჩვენ ისე ვართ, როგორც სხვისი ოცნებები. მეორეში, ჩვენ ჩნდება, როგორც თვითონ წარმოვიდგენდით. ვერც სახლში ვერ ვიგრძნობთ თავს.
(One cancels the other, and yet without one, the other is incomplete. In the first photograph, standing there in our black robes and scarves, we are as we had been shaped by someone else's dreams. In the second, we appear as we imagined ourselves. In neither could we feel completely at home.)
აზარ ნაფისის მოგონებაში "კითხულობს ლოლიტას თეირანში", იგი ასახავს იდენტურობის ორმაგობას კონტრასტული ფოტოების საშუალებით. პირველი სურათი წარმოადგენს მას და მის თანატოლებს, რომლებიც შეესაბამება მათ საზოგადოებას მათზე დაწესებულ მოლოდინებსა და ოცნებებს, რაც ხაზგასმულია მათი შავი სამოსითა და შარფებით. ეს გარეგნობა ნიშნავს ინდივიდუალურობის დაკარგვას და გარე წნევის წონას, თუ ვინ არიან ისინი.
მეორე ფოტოსურათს იღებს თვითნაკეთი იდენტურობის პირადობა, მაგრამ ისინი მაინც იბრძვიან იმისთვის, რომ იპოვონ ნამდვილი გრძნობა ორივე პორტრეტში. გათიშვის ეს გრძნობა ცხადყოფს პიროვნული და საზოგადოებრივი თვითმყოფადობის უფრო ღრმა გამოკვლევას, ხაზს უსვამს იმას, თუ როგორ რჩება თითოეული პორტრეტი, თუმცა გამორჩეული, სხვაზე არასრული.