საქს-კობურგის ქუჩაზე ის ერთი წუთით იდგა და ბაღებს უყურებდა. მან მაკოცა, ფიქრობდა. მან ნაბიჯი გადადგა; მე არა. ეს აზრი უზარმაზარი იყო და ყოველდღიურ სამყაროში ინვესტიცია მოახდინა მის შესახებ, მოედნის სამყაროზე, ხეებზე, ხალხთან, რომელიც მიდიოდა, ცნობისმოყვარე ბზინვარებით, ჩიაროსკურო, რომელიც ყველაფერს ძვირფასს ხდიდა. ეს იყო გრძნობა, მან წარმოიდგინა, რომ ერთი ჰქონდა, როდესაც
(Out in Saxe-Coburg Street she stood still for a moment and looked at the gardens. He kissed me, she thought. He made the move; I didn't. The thought was an overwhelming one and invested the everyday world about her, the world of the square, of trees, of people walking by, with a curious glow, a chiaroscuro which made everything precious. It was the feeling, she imagined, that one had when one vouchsafed a vision. Everything is changed, becomes more blessed, making the humblest of surroundings a holy place.)
საქს-კობურგის ქუჩაზე, პროტაგონისტი აჩერებს, რომ აისახოს ბოლოდროინდელი ინტიმური მომენტი, სადაც ის იხსენებს კოცნას, რომელიც ინიცირებულია იმ კაცის მიერ, რომელზეც ფიქრობს. ეს რეალიზაცია ახდენს მის სამყაროში გარემოთი - ბაღები, ხეები და გამვლელები - ახლადშექმნილ მნიშვნელობას ანიჭებს და ჩვეულებრივად გადაქცეულია რაღაც საგანგებო და ძვირფასად.
მისი გრძნობები ქმნის გასაოცარ კონტრასტს, მის გარემოზე ჩიაროსკუროს ეფექტი, რაც უმარტივეს ადგილებსაც კი წმინდად აქცევს. ეს გამოცდილება მას უფრო ღრმა მადლიერებას ანიჭებს სიცოცხლისთვის, მიგვითითებს იმაზე, რომ კავშირის მომენტებმა შეიძლება ყველაზე თავმდაბალი პარამეტრები ამაღლდეს მადლისა და სილამაზის მდგომარეობაში.