ადამიანები, რომლებიც ცხოველებს უვლიდნენ, დიდი სახის ადამიანებით იყვნენ; ისინი უბრალოდ სიკეთეს იყენებდნენ, განსხვავებით მათგან, ვინც ამით ბევრი რამ გააკეთა. ამრიგად, ფიქრობდა იზაბელი, არის სათნოებები საუკეთესოდ კულტივირებული შეხედულებისამებრ და სიჩუმე, სხვის მზერასგან დაშორებით, რომელიც მხოლოდ მათთვისაა ცნობილი, ვინც ვირტუალურად მოქმედებს და მათთვის, ვინც სარგებლობს.
(People who looked after animals were by and large kind people; they simply practised kindness, unlike those who made much of it. Thus, thought Isabel, are virtues best cultivated-in discretion and silence, away from the gaze of others, known only to those who act virtuously and to those who benefit from what is done.)
"მადლიერების დაკარგული ხელოვნება", იზაბელი ასახავს სიკეთის და სათნოების ბუნებას. იგი შენიშნავს, რომ ისინი, ვინც ცხოველებს ზრუნავენ, უფრო მეტად გამოხატავენ ნამდვილ სიკეთეს, ხშირად ამას მშვიდად იყენებენ, აღიარების გარეშე. ეს ეწინააღმდეგება მათ, ვინც საჯაროდ აჩვენებს თავის კარგ საქმეს, მიგვითითებს სიკეთის სიღრმეზე, რომელიც მხოლოდ გარეგნულად გამოირჩევა.
იზაბელი თვლის, რომ ჭეშმარიტი სათნოებები აყვავდება შეხედულებისამებრ და საუკეთესოდ აფასებენ მათ, ვინც პირდაპირ სარგებლობს მათგან. იგი ამტკიცებს, რომ სიკეთის ყველაზე მნიშვნელოვანი მოქმედებებია ჩუმად, რომელიც ცნობილია მხოლოდ Doer- სა და მიმღებისთვის, რაც ხაზს უსვამს ალტრუიზმის ღრმა გაგებას, რომელიც მოკლებულია საზოგადოების ვალიდობას.