ალბათ, ყველაზე კარგი-და, რა თქმა უნდა, ყველაზე მჭევრმეტყველი-დეზუსია, რომელიც დილემაა, არის შელბი სტილე ჩვენი პერსონაჟის შინაარსი, რომელშიც იგი აღწერს შავკანიანებსა და თეთრკანიანებს შორის ურთიერთობების ცენტრალურ ტრაგედიას. მიუხედავად იმისა, რომ მსხვერპლის სტატუსი ზნეობრივ უდანაშაულობასა და უფლებამოსილებას იწვევს, სტილე წერს, ეს არის ფორმულა, რომელიც მსხვერპლს
(Perhaps the finest--and certainly the most eloquent--discussion of the dilemma of victimism is Shelby Steele's The Content of Our Character, in which he describes the central tragedy of relations between blacks and whites. While one's victim status confers a sense of moral innocence and entitlement, Steele writes, it is a formula that binds the victim to his victimization by linking his power to his status as a victim. As potent as victim politics has proved to be, It is primarily a victim's power, grounded too deeply in the entitlement derived from past injustice . . ..)
შელბი სტეილის ნამუშევარი ჩვენი პერსონაჟის შინაარსში უზრუნველყოფს ღრმა გამოკვლევას მსხვერპლშეწირვის გარშემო არსებული სირთულეების შესახებ, განსაკუთრებით შავი და თეთრი ურთიერთობების კონტექსტში. იგი აფიქსირებს, რომ პირები, რომლებიც დაზარალებულებად იდენტიფიცირებენ, ხშირად იძენენ მორალური უპირატესობის გრძნობას და აღქმულ უფლებას. ამასთან, მსხვერპლის სტატუსზე ეს დამოკიდებულება ასევე ქმნის ციკლს, სადაც მათი ძალა თანდაყოლილი არის მათი ვიქტიმიზაციით, რაც ართულებს ამ ეტიკეტის გადალახვას.
სტილეს შეხედულებისამებრ ვარაუდობენ, რომ მიუხედავად იმისა, რომ მსხვერპლთა პოლიტიკა გავლენიანია და შეუძლია გაძლიერდეს, ისინი ასევე ხაფანგში ხვდებიან ინდივიდებს წარსული უსამართლობის ფარგლებში. ეს დინამიკა აძლიერებს მოსაზრებას, რომ დაზარალებულები თავიანთი ძალებით გამოირჩევიან ვიქტიმიზაციის გამოცდილებისგან, რამაც შეიძლება ხელი შეუშალოს პიროვნულ ზრდას და ფართო საზოგადოებრივ განკურნებას. ჩარლზ ჯ. სიკესი 'დაზარალებულთა ერი ამ თემას ასახელებს, რაც იმაზე მიუთითებს, რომ ამგვარი უფლებების შედეგებმა საბოლოოდ შეიძლება ხელი შეუწყოს ამერიკულ საზოგადოებაში ხასიათის დაქვეითებას.