მისი თქმით, რეალობა იმდენად აუტანელი გახდა, ასე მბზინავი, რომ ყველაფერი, რაც ახლა შემიძლია ხატვა, ჩემი ოცნების ფერებია.
(Reality has become so intolerable, she said, so bleak, that all I can paint now are the colors of my dreams.)
აზარ ნაფისი, თავის მოგონებაში "კითხულობს ლოლიტას თეირანში", ასახავს ავტორიტარული რეჟიმის პირობებში ცხოვრების მჩაგვრელ რეალობას. იგი გამოხატავს სასოწარკვეთილების ღრმა გრძნობას, რომელიც აიძულებს მას თავის წარმოსახვაში გაქცევა. მისი გარემოს სიმკაცრე იმდენად დამაბრმავებელია, რომ იგი სიმშვიდეს მხოლოდ მისი ოცნების ენერგიულ ფერებში პოულობს, რომელსაც იგი ტილოზე თარგმნის. ეს განწყობა საუბრობს ადამიანის სულის გამძლეობით და ხელოვნების ტრანსფორმაციული ძალაუფლების დროს გაჭირვების დროს.
რეალობასა და ოცნებას შორის ბრძოლა ხაზს უსვამს ნაფისის რწმენას ლიტერატურისა და შემოქმედების მნიშვნელობის, როგორც წინააღმდეგობის საშუალებად. იმ ატმოსფეროში, სადაც თავისუფლება არის გაჟღენთილი, მისი სილამაზისა და ემოციური გამოხატვის სურვილები მის მხატვრულ მცდელობებს უბიძგებს. მისი ოცნებების ფერების მიღებით, იგი არა მხოლოდ პირად თავშესაფარს ეძებს, არამედ აყენებს გამოწვევას მისი გარემოებების სიბრაზის შესახებ, რაც აჩვენებს ხელოვნების პოტენციალს, რომ უზრუნველყოს იმედის იმედგაცრუება.