მეცნიერებამ იმდენი ძალა მიაღწია, რომ მისი პრაქტიკული ლიმიტები აშკარაა. ძირითადად, მეცნიერების საშუალებით, მილიარდობით ჩვენგანი ცხოვრობს ერთ პატარა სამყაროში, მჭიდროდ შეფუთული და ურთიერთკავშირი. მაგრამ მეცნიერება ვერ დაგვეხმარება გადაწყვიტოს რა უნდა გავაკეთოთ ამ სამყაროსთან, ან როგორ ვიცხოვროთ. მეცნიერებას შეუძლია ბირთვული რეაქტორი შექმნას, მაგრამ ის ვერ გვეუბნება,
(Science has attained so much power that its practical limits begin to be apparent. Largely through science, billions of us live in one small world, densely packed and intercommunicating. But science cannot help us decide what to do with that world, or how to live. Science can make a nuclear reactor, but it cannot tell us not to build it. Science can make pesticide, but cannot tell us not to use it.)
მაიკლ კრიტტონის "Jurassic Park" - ში ავტორი ასახავს მეცნიერების უზარმაზარ ძალასა და მას თან ახლავს შეზღუდვებზე. მიუხედავად იმისა, რომ სამეცნიერო წინსვლამ საშუალება მისცა კაცობრიობას აყვავებულიყო დაკავშირებული გლობალურ საზოგადოებაში, ისინი არ კარნახობენ მორალურ ან ეთიკურ არჩევანს. მეცნიერება უზრუნველყოფს ინსტრუმენტებსა და შესაძლებლობებს, რომლებიც შეიძლება მნიშვნელოვნად იმოქმედოს მსოფლიოში, მაგალითად, ბირთვული რეაქტორები და პესტიციდები, მაგრამ მას არ აქვს მითითებები იმის დასადგენად, თუ როგორ უნდა გამოვიყენოთ ეს ინსტრუმენტები პასუხისმგებლობით.
მეცნიერების ეს კრიტიკული პერსპექტივა მიგვითითებს იმაზე, რომ გადაწყვეტილების მიღებაზე პასუხისმგებლობა ეკისრება კაცობრიობას, ვიდრე თავად სამეცნიერო მეთოდებს. როდესაც ჩვენ ვაგრძელებთ ინოვაციას და ვაყენებთ იმ საზღვრებს, თუ რა შეუძლია შექმნას მეცნიერება, ჩვენს არჩევანში ეთიკური მოსაზრებების აუცილებლობა უფრო მნიშვნელოვანი ხდება. კრიტტონი ხაზს უსვამს, რომ დიდი ძალით დიდი პასუხისმგებლობა ეკისრება, მკითხველს მოუწოდებს აისახოს მათი სამეცნიერო წინსვლის შედეგებზე.