მან ასევე იცოდა ისევე, როგორც ყველას, რომ სამყარო შეიძლება იყოს განსაცდელის და მწუხარების ადგილი, რომ იყო უსამართლობა და ტანჯვა და გულისცემა - საკმარისი იყო, რომ დიდი კალაჰარი ორჯერ შეავსო, მაგრამ რა კარგი რამ გააკეთა, რომ ეს გაიფიქრა და ეს მარტო? არცერთი, ფიქრობდა იგი.
(She knew as well as anyone that the world could be a place of trial and sorrow, that there was injustice and suffering and heartlessness - there was enough of all that to fill the great Kalahari twice over, but what good did it do to ponder that and that alone? None, she thought.)
პერსონაჟი ასახავს ცხოვრების უხეში რეალობას, აღიარებს მსოფლიოში უსამართლობის, ტანჯვისა და გულგრილობის არსებობას. მას ესმის, რომ ეს ბრძოლები უხვად არის და მარტივად შეუძლია გადალახოს რეალობის აღქმა. იგი აღიარებს ამ ნეგატიური გამოცდილების წონას, რაც მათ უტოლდება კალაჰარის უდაბნოს უზომოების შესავსებად.
ამასთან, იგი ეჭვქვეშ აყენებს საცხოვრებლის მნიშვნელობას მხოლოდ ამ გაჭირვებზე. მისი ინტროსპექცია იწვევს მას დასკვნამდე, რომ მწუხარების დაფიქსირება დადებითად არ უწყობს ხელს ცხოვრებაში. ამის ნაცვლად, იგი გულისხმობს, რომ უნდა მოძებნოს უფრო დაბალანსებული პერსპექტივა, ხაზს უსვამს ცხოვრებისეული გამოწვევების აღიარებას.
