მართალია, ეს არის და იმდენად საშინელიც, რომ გარკვეულ მომენტამდე, ფიქრი ან სიდუხჭირის მხედველობა იწვევს ჩვენს საუკეთესო გრძნობებს; მაგრამ გარკვეულ სპეციალურ შემთხვევებში, ამის მიღმა ეს არ არის. ისინი შეცდომაში შეიყვანეს, ვინც ამტკიცებენ, რომ უცვლელია ეს ადამიანის გულის თანდაყოლილი ეგოიზმის გამო. ეს უფრო გამომდინარეობს გადაჭარბებული და ორგანული ავადმყოფობის
(So true it is, and so terrible, too, that up to a certain point the thought or sight of misery enlists our best affections; but, in certain special cases, beyond that point it does not. they err who would assert that invariable this is owing to the inherent selfishness of the human heart. It rather proceeds from a certain hopelessness of remedying excessive and organic ill. To a sensitive being, pity is not seldom pain. An when at last it is perceived that such pity cannot lead to effectual succor, common sense bides the soul be rid of it.)
ციტატა ასახავს ადამიანის თანაგრძნობის რთულ ბუნებას და ემოციურ პასუხებს, რომლებიც ტანჯვისკენ გვაქვს. ეს მიგვითითებს იმაზე, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ხშირად ვგრძნობთ თანაგრძნობის ძლიერ გრძნობას მწუხარებისთვის, ეს გრძნობა შეიძლება გახდეს უზარმაზარი და მტკივნეული, როდესაც ტანჯვა გადაულახავი ჩანს. გარკვეულ მომენტში, ჩვენი თანაგრძნობა შეიძლება გადაიქცეს ტვირთად, რაც მიგვიყვანს, რომ თავი დავანებოთ მწუხარების წყაროსგან, რომ დავიცვათ საკუთარი ემოციური კეთილდღეობა.
უფრო მეტიც, ციტატა აყენებს მოსაზრებას, რომ ადამიანის ეგოიზმი ამ რაზმს ითვალისწინებს. ამის ნაცვლად, ეს ამტკიცებს, რომ ღრმა ტანჯვის შემსუბუქების სირთულე ხელს უწყობს ჩვენს ემოციურ გაძევებას. იმის გაცნობიერება, რომ ჩვენი სამწუხაროა, ვერ ახდენს ნამდვილ ცვლილებას, შეიძლება გამოიწვიოს რაციონალური პასუხი, სადაც ჩვენ ვცდილობთ დაშორდეს ტკივილს. ეს ხაზს უსვამს დაძაბულობას დახმარების ჩვენს თანდაყოლილ სურვილსა და იმ შეზღუდვებს შორის, რომელთა წინაშეც წინაშე ვდგავართ ღრმა უბედურებასთან.
