პოლკოვნიკი დასცინოდა სამართლიანობის ცნებას, რომელიც შეესაბამება კარლ მარქსს, ამის ნაცვლად დაჟინებით მოითხოვს, რომ ჭეშმარიტი სამართლიანობა გულისხმობს სისასტიკეს და ძალადობას. იგი მას აღწერს, როგორც აგრესიის დაუნდობელ და მომაბეზრებელ მოქმედებას, განასახიერებს მოსაზრებას, რომ სამართლიანობა მოითხოვს სასტიკ მზადყოფნას მოწინააღმდეგეების დაპირისპირების გარეშე გაფრთხილებისა და წყალობის გარეშე. ეს შეხედულება მკვეთრად ეწინააღმდეგება სამართლიანობის უფრო ტრადიციულ, კანონიერი ინტერპრეტაციებს, რაც მიგვითითებს სამყაროზე, სადაც ძალაუფლება და სიმტკიცე უზენაესობას სუფევს.
ეს ექსტრემალური გამოსახულება ბადებს კითხვებს სამართლიანობის მორალისა და ეთიკის შესახებ. იმის ნაცვლად, რომ სამართლიანობისა და კანონიერებისაკენ მიისწრაფვის, ეს ასახავს პერსპექტივას, სადაც სამართლიანობა ძალადობასა და შიშთან არის გადახლართული, რაც ხაზს უსვამს სასტიკ მენტალობას, რომელიც აყენებს ცივილიზებული საზოგადოების ფუნდამენტურ პრინციპებს. ამ პერსონაჟის სიტყვებით, ჰელერი აკრიტიკებს იმ აზრს, რომელიც შესაძლოა სწორად იქცეს, ცინიკური შეხედულებისამებრ წარმოგიდგენთ ძალაუფლებისა და სამართლიანობის ბუნებას.