ციტატა ასახავს ღრმა მარტოობის გრძნობას, რომელსაც პერსონაჟი განიცდის ვიზიტორის წასვლის შემდეგ. სიცარიელე რეზონანსდება არა მხოლოდ დარბაზში, არამედ მის შიგნით, რაც ხაზს უსვამს, თუ რამდენად ღრმად გრძნობს თავს მათ არყოფნას. ეს შეგრძნება აძლიერებს მის მარტოობას, აძლიერებს მას უფრო ნეგატიურ შუქზე.
ალონესობის ამ მომენტებში, იგი ფიქრობს იმის შესაძლებლობას, რომ საერთოდ აღარ ჰქონდეს ვიზიტორები. ეს სურვილი გამომდინარეობს მისი სურვილისგან, რომ თავიდან აიცილოს შედეგი, რომ მათი გამგზავრებები ქმნიან მის ცხოვრებაში, რაც მიგვითითებს, რომ მარტოობის ტკივილი შეიძლება უფრო ტვირთად იყოს, ვიდრე კავშირისა და დაკარგვის ციკლები.