... გამგზავრების სტუმრის მიერ დატოვებული ვაკუუმი, როგორც ჩანს, ეხმიანება დარბაზის გასწვრივ და კედლებში. სწორედ იმ დროს, როდესაც მისმა ალონანობამ მუქი ფერით აიღო, რომ მას თითქმის სურდა, რომ აღარ გაიცნო, რადგან მაშინ არ იქნებოდა სიცარიელის მომაბეზრებელი, რომ მას მოლაპარაკება მოუვიდა, როდესაც ისინი წავიდნენ.
(... the vacuum left by the departing visitor seemed to echo along the hallway and into the walls. It was at those times, when her aloneness took on a darker hue, that she almost wished there would be no more guess, for then there would be no chasm of emptiness for her to negotiate when they were gone.)
ციტატა ასახავს ღრმა მარტოობის გრძნობას, რომელსაც პერსონაჟი განიცდის ვიზიტორის წასვლის შემდეგ. სიცარიელე რეზონანსდება არა მხოლოდ დარბაზში, არამედ მის შიგნით, რაც ხაზს უსვამს, თუ რამდენად ღრმად გრძნობს თავს მათ არყოფნას. ეს შეგრძნება აძლიერებს მის მარტოობას, აძლიერებს მას უფრო ნეგატიურ შუქზე.
ალონესობის ამ მომენტებში, იგი ფიქრობს იმის შესაძლებლობას, რომ საერთოდ აღარ ჰქონდეს ვიზიტორები. ეს სურვილი გამომდინარეობს მისი სურვილისგან, რომ თავიდან აიცილოს შედეგი, რომ მათი გამგზავრებები ქმნიან მის ცხოვრებაში, რაც მიგვითითებს, რომ მარტოობის ტკივილი შეიძლება უფრო ტვირთად იყოს, ვიდრე კავშირისა და დაკარგვის ციკლები.