ტოტალიტარული აზროვნების მიერ ჩადენილი ყველაზე ცუდი დანაშაული არის ის, რომ ისინი აიძულებენ თავიანთ მოქალაქეებს, მათ შორის მსხვერპლს, გახდნენ თავიანთი დანაშაულებში თანამონაწილეობა.
(The worst crime committed by totalitarian mind-sets is that they force their citizens, including their victims, to become complicit in their crimes.)
აზარ ნაფიზი იკვლევს ტოტალიტარული რეჟიმების ფსიქოლოგიურ გავლენას როგორც ინდივიდებზე, ისე საზოგადოებაზე. ერთი მთავარი იდეა, რომელსაც იგი წარმოგიდგენთ, არის ის, თუ როგორ აიძულებს ეს მჩაგვრელი სისტემები ხალხს მონაწილეობა მიიღონ საკუთარ დამორჩილებაში, თუნდაც ისინი მსხვერპლი არიან. ეს თანამონაწილეობა წარმოიქმნება შიშის და რეპრესიების კულტურისგან, აიძულებს მოქალაქეებს ან შეესაბამებოდეს ან წინააღმდეგობას უწევს იმ გზებს, რომლებიც ხშირად იწვევს უსამართლობის ნორმალიზებას.
ნაფისის თხრობა ასახავს ტოტალიტარიზმის ქვეშ მყოფი პირების მორალურ და ეთიკურ დილემებს. ავტორი ხაზს უსვამს, რომ ამგვარი რეჟიმების ყველაზე უარესი დანაშაული არა მხოლოდ თავად ჩაგვრის მოქმედებებია, არამედ ის მზაკვრული გზა, რომლითაც ისინი ინდივიდებს ქმნიან. ამ გარემოში, პირადი და ინტელექტუალური თავისუფლებისთვის ბრძოლა სასიცოცხლო მნიშვნელობისაა, რაც ხაზს უსვამს ადამიანის სულის გამძლეობას ტირანიის ფონზე.